Teatralna rehabilitacja najlepszym lekarstwem na chorobę nowotworową

Różnimy się wiekiem, wzrostem , wagą, mamy różne zainteresowania, wykształcenie, zawody, ale mamy jeden wspólny mianownik - rak - mówi Teresa Lićwinko, jedna z uczestniczek projektu "Odrodzenie", który od marca realizowany był w Teatrze Dramatycznym.

Wzięła w nim udział grupa 16 dojrzałych kobiet, które zmagają się z choroba nowotworową. Główną inspiracją była epoka renesansu i sztuki Szekspira. Wszystko zgrabnie połączyło się w ciekawą całość.

- Na początku niektóre z nas podchodziły do tego sceptycznie, bo nie wiedziałyśmy co nas czeka - przyznaje Bożena Szymczuk, uczestniczka warsztatów. - Z czasem połknęłyśmy bakcyla i zaczęłyśmy bawić się w teatr.

Zaczęło się od pracowni krawieckiej. Elżbieta Wysocka - kostiumolog Teatru Dramatycznego - zaprojektowała i uszyła każdej kobiecie suknię z epoki. Później przyszedł czas na warsztaty teatralne. Panie w sztukach Whiliama Szekspira szukały kobiecych postaci, tworzyły ich charakterystykę, odgrywały poszczególne sceny.

- Największą zabawę miałyśmy na sesji zdjęciowej - śmieje się Teresa Lićwinko. - Przez chwilę poczułyśmy się jak prawdziwe modelki.
Bernard Bania - na co dzień aktor teatru - tym razem stanął po stornie obiektywy aparatu fotograficznego. Ucharakteryzowane bohaterki uwiecznił w scenach rodzajowych.

Na zdjęciach każda z pań prezentuje się w piękniej renesansowej sukni. Każda z nich nawiązuje do kobiecej postaci z szekspirowskiego dramatu czy komedii. Fotografie znalazły się w wyjątkowym kalendarzu na 2011 rok.

- Kobiety walczące z nowotworem, często wycofują się z życia społecznego, rezygnują z przyjemności - mówi Monika Bania, koordynatora "Odrodzenia". - Realizując ten projekt chcieliśmy pokazać im, że mimo choroby od niczym się nie różnią od zdrowych osób. Stąd nazwa projektu: Odrodzenie zakłada odnowę, renesans, powrót do normalności.

- W ciągu tych kilku miesięcy przeżyłyśmy coś szczególnego i bardzo motywującego - mówi Alina Marcinkowska, jedna z uczestniczek. - O chorobie nie da się zapomnieć, ale można z nią normalnie żyć.