Nowy rok szkolny w nowej szkole

Ta z Antoniuka i Białostoczka, chodząca do szkoły nr 7 przy ul. Antoniukowskiej, poszła tym razem pod inny adres - Wiatrakowa 16. Czekał tam na nią nowoczesny budynek szkolny. W całym kraju zaś rozpocząć się miał niebawem Tydzień Szkoły Powszechnej organizowany przez Towarzystwo Popierania Budowy Publicznych Szkół Powszechnych. W 1919 r. po odzyskaniu niepodległości, powstało w Białymstoku kilkanaście szkół nauczania podstawowego. Były zrozumiałe kłopoty lokalowe. Szkołę nr 7 na Antoniuku umieszczono w mało zdatnym do tego celu budynku pofabrycznym. Miało to być tymczasowo. Kolejni kierownicy szkoły - Jan Makarewicz i Antoni Bielawski daremno jednak dopominali się o zmianę. A budynek coraz bardziej podupadał. Z kolei liczba uczniów stale rosła. W 1934 r. doszła do 320. I wtedy prezydent Seweryn Nowakowski zapewnił, że wkrótce nastąpi poprawa.

W maju 1935 r. przy ul. Wiatrakowej rozpoczęła się budowa nowej szkoły. Trwała do lata 1936 r. Tempo, jak na kryzysowe czasy i niedopinający się budżet magistratu zaiste imponujące. Na zlecenie Zarządu Miasta roboty budowlane wykonała firma A. Szałmuka. Instalacja kanalizacyjna i centralne ogrzewanie było dziełem spółki „Sanotechnika”. Powstał 4-kondygnacyjny gmach mieszczący 8 sal wykładowych, 2 pracownie, kancelarię, pokój nauczycielski, gabinet lekarski, jadalnię z kuchnią, sanitariaty i do tego jeszcze mieszkanko dla woźnego. Wszystkie pomieszczenia wyposażone zostały w meble i inne, niezbędne akcesoria. W porównaniu z poprzednią ruderą, była to po prostu szkoła - cud. Tak zresztą pisała o niej prasa: „Cud prezydenta Nowakowskiego”. Cud ten kosztował 170 tys. zł. Niemal wszystkie pieniądze pochodziły z własnych zasobów. Zaciągnięto tylko jedną nieoprocentowaną, 20-tysięczną pożyczkę z Towarzystwa Popierania Budowy Publicznych Szkół Powszechnych.

W niedzielę 12 października odbyła się przy ul. Wiatrakowej 16 uroczystość poświęcenia szkoły. Zestaw gości był wprost imponujący. Przybył wojewoda Jan Kirkitlis, był oczywiście główny inicjator całego przedsięwzięcia prezydent Nowakowski, pojawił się ks. dziekan Chodyko, no i nie mogło obyć się bez przedstawicieli miejskich władz oświatowych z kuratorem Petrykowskim na czele. Stawiły się także poczty sztandarowe różnych szkół białostockich i Stowarzyszenia Mieszkańców Przedmieść. Aktu poświęcenia dokonał ks. kanonik Adam Abramowicz. Później było wiele przemówień. Z najbardziej wzruszającą wystąpił nowy kierownik szkoły Jan Radziukiewicz. Z kolei dzieci śpiewały i deklamowały wiersze dla swoich dorosłych protektorów. Pan wojewoda jednego z występujących malców serdecznie ucałował. Tylko mieszkańców Antoniuka jakby nie zainteresowało to lokalne święto. Stawili się nader nielicznie. A przecież to właśnie oni najwięcej pomstowali na warunki panujące w dawnej szkole i starali się posyłać dzieci do innych, nawet bardziej odległych.

Oczywiście nie obyło się bez wybrania dla szkoły godnego patrona. A któż nim mógłby zostać w tym czasie, jak nie zmarły w 1935 r. marszałek Józef Piłsudski. Już w sierpniu Rada Miejska skierowała do Naczelnego Komitetu Uczczenia Pamięci Marszałka Piłsudskiego prośbę w tej sprawie. „ Aby upamiętnić ludności miasta wiekopomne zasługi niestrudzonego bojownika o niepodległość Polski i zwycięskiego Wodza Narodu, Pierwszego Marszałka Józefa Piłsudskiego, aby dać młodzieży godny wzór cnót obywatelskich”.

Odpowiedź była oczywiście pozytywna. Dziadkowi, jak nazywali Piłsudskiego jego legioniści, przybył w Białymstoku jeszcze jeden obiekt do patronackiej opieki.