Udręka braku pożądania, czyli historie z życia wzięte

Wszechstronnie wykształcony naukowiec i pisarz (fizyk, ekonomista, informatyk, chemik z tytułami), któremu wielką popularność przyniosła debiutancka, dość banalna, powieść „S@motność w sieci” tym razem swoich czytelników raczy zbiorem krótkich opowiadań. Wybierając krótką formę idealnie wpisuje się we współczesną rzeczywistość, w której dominuje skrótowa informacja.

Janusz Wiśniewski w swoich lapidarnych opowiadaniach w otwarty i bezkompromisowy sposób pisze o bolączkach współczesnych ludzi: o menopauzie, widmie choroby nowotworowej i strachu przed nią, lęku przed odrzuceniem i upływem czasu, piekle pedofilii, niewolnictwu seksualnemu, ofiarach przemocy domowej i nałogach. Każdej tej historii towarzyszy także uczucie pożądania, a właściwie jego utrata.

Każdy z bohaterów pragnie miłości i dąży akceptacji, bliskości i zrozumienia. Dla każdego wartości te mają inną definicję i ujawniają się w zupełnie innych sytuacjach. Bohaterów – kobiety i mężczyzn - i ich potrzeby poznajemy w codziennych sytuacjach. Z pewnością niejeden czytelnik przynajmniej w jednym opowiadaniu odnajdzie echa ze swojego życia. Każdy esej opisuje bowiem sprawy nam bliskie, powszechne, głęboko osadzone w naturze człowieka.

Cechą charakterystyczną tej książki jest jej prostota – zarówno formy jak i języka. Wiśniewski nie szafuje przydługimi opisami, wnikliwymi porównaniami czy egzaltowanymi metaforami. To autor, który zaledwie w kilkunastu akapitach potrafi scharakteryzować bohatera, umiejscowić go w konkretnej sytuacji. Niektóre opowiadania przypominają naukowe artykuły, inne oparte są na emocjonalnych dialogach. Autor odważnie podejmuje tematy niekiedy uznawane za tabu. Raz robi to lepiej, raz gorzej.

Lektura „Udręki braku pożądania” nie będzie przełomowym momentem w życiu czytelników wymagających. Może być swoistym przerywnikiem między książkami, w które naprawdę warto się zagłębić. Najnowsza publikacja Wiśniewskiego niestety do takowych nie należy.