Radiowe przestery oddzielające dwa światy - ten historyczny i ten współczesny nadawały klimatu pewnemu, wyjątkowemu słuchowisku

"Dom to metafora duszy. Dom to twoje bezpieczeństwo. W domu możesz być artystą. W domu możesz być kim chcesz (...) Jestem Dom. Żyję przy Mickiewicza 71a od 1936 roku. Tu są moje dokumenty, papiery, wspomnienia".

I to właśnie wspomnienia - i te prawdziwe, realnych osób i te usnute z różnych opowieści - stały się kanwą do stworzenia słuchowiska wyjątkowego. Słuchowiska, które ukazuje prawdziwych ludzi, którzy spotykają się w wymyślonym świecie, obfitym jednak w sytuacje i wydarzenia, które naprawdę miały miejsce. Zarówno te codzienne, jak i takie, których świadkiem ani uczestnikiem nie chciałby pewnie być nikt z nas, bo przynoszą wspomnienia traumatycznych wydarzeń z historii.

To, co wszystkich tych ludzi łączy to fakt istnienia w ich życiu pewnej kamienicy, która nadal dumnie stoi przy Mickiewicza i w której obecnie mieści się Pracownia Teatralna - miejsce wyjątkowe. To właśnie tutaj odbywały się wszystkie nagrania i to tu swoich bohaterów (a właściwie głównie bohaterki) osadzili Anton Ilyin - reżyser i Karolina Krot, która na podstawie rozmów z mieszkańcami osiedla Mickiewicza, tekstów źródłowych, oraz wywiadów z Elżbietą Kozłowską-Świątkowską, Andrzejem Lechowskim, Gabrielą Walczak stworzyła scenariusz. Realizacji nagrania i dźwięku podjął się Bartek Krot, zaś głosów bohaterom użyczyli: Jarosław Bzura, Justyna Godlewska- Kruczkowska, Wasyl Kałacz, Bartek Krot, Łukasz Kruczkowski, Radosław Majewski, Karolina Mazurek, Patrycja Rojecka oraz uczestnicy zajęć teatralnych w Pracowni.

I to właśnie tutaj, w miejscu, w którym dziś odbywają się warsztaty teatralne, przed wieloma laty prowadzono rozbiór i sprzedaż mięsa, płyt winylowych, piwa i frytek, starych antycznych mebli. Wśród osób, które miały szczęście mieszkać w tym starym domu byli Kasperowiczowie czyli polsko-niemiecka rodzina, pierwsza spikerka Polskiego Radia Białystok - Irena Sendracka oraz żołnierze Wermachtu. W swoim słuchowisku Anton Ilyin doprowadza do fikcyjnego spotkania większości mieszkańców domu z różnych lat i czasów.

Momentami brakowało trochę spójności pomiędzy bohaterami, którzy zmieniali się nieco zbyt pospiesznie - poganiani przez radiowe przestery. Słuchowisko te zdecydowanie może (i powinno) stać się kanwą do stworzenia wersji bardziej rozbudowanej, pełniejszej. Bo świat stworzony przez Antona Ilyina i Karolinę Krot aż prosi się o większą, szerszą uwagę. O to, by jeszcze bardziej zgłębić losy bohaterów, stworzyć im świat, w którym nikt już nigdy nie zapomni o nich i o kamienicy przy Mickiewicza 71a. Bo warto o niej pamiętać. To w końcu kawał historii pielęgnowanej na szczęście przez kolejne pokolenia - te najbardziej płodne, artystyczne.