David Fincher nie raz zachwycał swoimi filmami. Od mrocznego "Siedem", po klimatyczną "Dziewczynę z tatuażem", czy błyskotliwy "The Social Network". Przede wszystkim jednak szukamy w jego twórczości elementów z przysłowiowym dreszczykiem, a tych jak się okazuje, nawet w portretowaniu życia idealnego małżeństwa nie brakuje.
Są przecież tacy piękni, tacy młodzi, ich poznanie przebiegło jak w opowieści z bajki dla naiwnych panienek. Ale nic nie trwa wiecznie. Na związku pojawiają się rysy, ktoś nie spełnia oczekiwań, ktoś inny zamierza manipulować drugą osobą, by rysy na wizerunku małżeństwa znikły. Ale nie znikają. I wtedy pojawia się tytułowe zaginięcie. Fincher opowiada tę samą historię z perspektywy męża i żony. Momentami nie szczędzi szczegółów, jakie były podstawą klasycznej intrygi kryminalnej, by za chwilę zaprosić widza do świata nowoczesnych adwokatów, którzy nad znajomość kruczków prawnych przedkładają znajomość praw rządzących mediami i kształtowaniem wizerunku podejrzanych.
Jest w tym filmie i ucieczka, i zmiana tożsamości. Mamy nagonkę medialną, programy z wielomilionową widownią i jednocześnie niemal socjologiczną diagnozę rozpadu tradycyjnego małżeństwa. Nie służy ono podtrzymaniu gatunku ludzkiego, bardziej podtrzymaniu wyobrażeń. A to z reguły nie kończy się najlepiej. U Finchera też poleje się kilka wiader krwi. Kiedy i dlaczego - trzeba to zobaczyć na własne oczy.
Mimo niemal 150 minut projekcji, ani przez chwilę nie jest nudno. Osobom, które zastanawiają się nad wstąpieniem w związek małżeński jednak wizytę na tym filmie raczej odradzam.
Czytaj e-wydanie »Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
