Emilian Kamiński: „Kolacja na cztery ręce” to będzie wartościowy wieczór w teatrze

26 kwietnia w Teatrze Dramatycznym zagracie „Kolację na cztery ręce”.

Emilian Kamiński, dyrektor Teatru Kamienica: Ten spektakl powstał z inicjatywy Olafa Lubaszenki. Kiedyś zwrócił się do mnie, że fajnie byłoby go zrobić. Zaproponował, że zagra Bacha, a ja Haendela, a sam spektakl wyreżyserowałby Krzysztof Jasiński, wybitny reżyser Teatru Stu w Krakowie. I żeby zrobić to tak, by trzy podmioty brały w nim udział, czyli ekipa w Międzyzdrojach, Teatru Stu w Krakowie i warszawski Teatr Kamienica. Dlatego były trzy premiery: pierwsza w zeszłym roku na początku lipca w Międzyzdrojach. Potem we wrześniu wystąpiliśmy w Teatrze Kamienica, a w październiku w krakowskim Teatrze Stu. Spektakl cieszy się naprawdę dużym powodzeniem. W Krakowie mamy zawsze brawa na stojąco. To komedia, ale niezwykle mądra. Oprócz tego, że jest efektowna, ma ważną warstwę intelektualną.

Czy z tym spektaklem odwiedziliście Państwo wiele miast?

Białystok, poza Krakowem, Międzyzdrojami, Warszawą jest pierwszym miastem, do którego wyjeżdżamy z „Kolacją na cztery ręce”.

Jakby Pan zachęcił białostoczan do obejrzenia sztuki?

Jeśli ktoś z Państwa lubi świetną rozrywkę na wyższym poziomie, powinien go obejrzeć. Zapraszam. Na pewno jest to wartościowe przedstawienie, pięknie przyjmowane przez publiczność. Ten spektakl budzi emocje i zostaje w ludziach. Na pewno będzie to wartościowy wieczór w teatrze.

Zagracie na deskach Teatru Dramatycznego. W sobotę odbył się tu spektakl „Biała siła, czarna pamięć” na podstawie głośnego reportażu Marcina Kąckiego. Wszechpolacy i narodowcy protestowali przeciwko tej sztuce.

Musiałbym zobaczyć co to za spektakl, ile jest wart. A może chodzi tylko o szum wokół niego? Najważniejsze jest, co samo dzieło oznacza. Może zanim zacznie się protestować, warto byłoby zobaczyć to przedstawienie.

Kiedyś byliśmy w Konstancinie pod Warszawą. Przy jednej ulicy kręciliśmy scenę do filmu. Za ogrodzeniem facet odbijał piłką tenisową. I nagle przyszedł oburzony, że nie zgadza się na film, bo przeszkadzamy w rekreacji. Producent dał temu panu 50 zł. On je wziął i dalej odbijał sobie piłeczką. Innym razem byliśmy pod Białymstokiem. Samochody, autokary rozjeździły komuś gospodarstwo rolne. Podchodzi do mnie mężczyzna i wita się: „O cześć. To ty jesteś Emilian Kamiński”. Pytam go czy się nie oburza, bo nasze samochody rozjechały mu podwórko. No i słyszę, że to chwała dla jego ziemi, że odwiedzili ją filmowcy. To jest moja odpowiedź, nie wprost, na to co pani opowiedziała.

Czy teatr ma prawo prowokować?

Współczesny teatr bardzo często próbuje prowokować. Czasem, zamiast zrobić przyzwoity scenariusz, reżyser każe aktorom biegać po scenie nago. Bywa, że teatry specjalnie wymyślają prowokacje, by zrobić szum. Wolę, by był on zasłużony, a nie zamierzony.

Dlatego, zanim wyda się opinię, zawsze trzeba zobaczyć co to za dzieło, czy jest ono coś warte. Jeśli jest warte tyle co szum wokół niego, to nie jest nic warte. Zawsze trzeba jednak zastanowić się, że może ktoś ma nam coś do powiedzenie poprzez swoje dzieło.

Sprawdź, gdzie można kupić bilety na spektakl "Kolacja na cztery ręce": Teatr Kamienica 26 kwietnia w Białymstoku (wideo)