Travellers to kolejna odsłona jego muzycznych wizji. Łagodniejsza, ale nie pozbawiona drapieżności i pewnej tajemnicy ni i odrobiny magii. A to ważna cecha.
Taki jest już otwierający krążek "Magic". Delikatne partie klawiszy napisane przez Szadkowkiego, z barwami czasem przypominającymi flet i melodie w klimacie Camel, zmienia się w transowo-etniczne szaleństwo. Magia jest wszędzie śpiewa Robin, czyli znana już z zespołu Strawberry Fields Marta Kniewska. Trochę w tej kompozycji jest i z duch twórczości Petera Gabriela. On już prawie trzy dekady temu do neo-progresywnego rocka włączał afrykańskie rytmu, tu zapętlone wytwarzają iście magiczną atmosferę. To jakby rytuał przejścia przez pierwszy krąg travellersovego muzycznego wtajemniczenia.
Co ciekawe, słowa które wspólnie popełnili Szadkowski i Kniewska nie są radosne. "Letters To Godd" to opowieść o odwiecznej ludzkiej samotności, a może to artysta w gruncie rzeczy zawsze jest sam. Ale akurat ich dwoje mają na pewno jakiś mistyczny kontakt z istotami nadprzyrodzonymi, skoro z najprostszych nut potrafią wyczarować atmosferę melancholijnej magii, jakby w obliczu nadciągającej zagłady, zderzenia z inną planetą? Tu z kolei syntetyczne bębny wchodzą w rytmiczny dialog z riffami gitary i akordami syntezatora. A wszystko oszczędne, jak należy, bez znanego z lat 70. XX wieku nadmiernego rozbuchania. A i gitarzysta - Grzegorz Leczkowski, wykorzystuje całą baterię brzmień, bez epatowania solówkami.
"Dreaming" to kolejna niezwykle lekka kompozycja, jakby osadzona w klimatach Alphaville. A do tego niezwykle plastyczny tekst przypominający przeżycia Pinka z fragmentu The Wall znanego jako "Comfotably Numb". Bo komuż nie zdarza się zasypiać w samotności przy włączonym telewizorze.Elektroniczne smyczki słodko kołyszą do snu, a Robin śpiewa jakby z oddali. Świetna robota Krzysztofa Palczewskiego przy mikserze.
Wojtek Szadkowski jako tekściarz pozostaje w sferze snów. "I Dream Softly" przypomina inspirowane kulturą renesansu nagrania tuzów prog rocka z początku lat 70. XX wieku. Są tu i rytmy charakterystyczne dla dokonań Jethro Tull i budowanie napięcia dzięki progresji akordów. I jest miejsce na oddech. Świetnie brzmi pełzający bas, który wspiera linię wokalu. A ostra jak brzytwa gitara gra frazy, jakie l\kilka wieków wcześniej mogłyby wyjść spod palców szkockiego dudziarza.
"I See The Light" z kolei wykorzystuje umiejętności gitarzysty, ale i potęgę studia. Robin śpiewa sama ze sobą frazy lekko kojarzące się z psychodelicznymi The Beatles. A sama pieśń rozwija się jak najlepsze utwory Marillion. No i te słowa - o świecie w którym można unosić się w powietrzu. Fakt - taka muzyka może unosić tych, którzy są na nią wrażliwi. Do tego elektroniczne bębny jakby z płyt Depeche Mode jeszcze z połowy lat 80. XX wieku mieszają się z rockową perkusją. I wreszcie klasyczne, śpiewne solo gitary. Chyba najpiękniejszy moment płyty i ani trochę nie staroświecki.
Album kończy "The Sun". Pierwsze akordy mogą nasuwać nawet porównania do... U2 i pracy realizatorskiej Flooda. Ale kiedy delikatnie i niezwykle kobieco zaczyna śpiewać Robin - nie można mieć wątpliwości. To następna cudownej urody piosenka Wojtka Szadkowskiego. I od razu odzywa się słodka, ale nie pozbawiona pazura gitara elektryczna, a loopy bębnów dodają wigoru i tak przebojowym frazom. Zespół wchodzi na niezwykle energetyczny poziom. Pojawia się mocno zakręcono solo gitary, a harmonie stają jakby bardziej mroczne. Ale wszystko skończy się dobrze. I Robin słodko zaśpiewa o kojącej mocy Słońca.
Z tą płytą można się zaprzyjaźnić na lata, a z głosem Marty Robin Kniewskiej budzić się i zasypiać przez wiele dni. Aż do następnej płyty?
Czytaj e-wydanie »Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
