Sokrat Janowicz

Sokrat Janowicz, pisarz białoruski, przez przyjaciół zwany "człowiekiem-instytucją". Obok Edwarda Redlińskiego jest najsłynniejszym i najbardziej cenionym w Polsce i na świecie pisarzem pochodzącym z Białostocczyzny. Jego utwory tłumaczone były m.in. na niemiecki, włoski i angielski Baczny obserwator stosunków polsko-białoruskich na Białostocczyźnie. Przez dom Sokrata Janowicza w Krynkach przewijają się nieustannie Białorusini i Polacy, którzy szukają rady i pomocy. Gdy Sokrat Janowicz dowiedział się, iż jest w gronie kandydatów do nagrody Złotych Kluczy, nie krył zaskoczenia: - Nigdy nie pomyślałem nawet o takim wyróżnieniu, bo jestem Białorusinem, a czytelnicy "Kuriera Porannego" to przecież w większości Polacy. Tym bardziej cieszy, że czytelnicy Porannego widzieli mnie w gronie dziesięciu osób, które ubiegać się będą o nagrodę Złotych Kluczy.
Sokrat Janowicz - absolwent filologii polskiej i białoruskiej, działacz środowiska mniejszości białoruskiej w Polsce, przewodniczący Białoruskiego Zjednoczenia Narodowego - jest współzałożycielem Białoruskiego Stowarzyszenia Literackiego Białowieża oraz założycielem stowarzyszenia kulturalnego Villa Sokrates z siedzibą w domu Janowicza w Krynkach. Stowarzyszenie zajmuje się popularyzacją literatury białoruskiej - wydaje periodyk "Anno Albaruthenicus" ("Rok Białoruski"), w którym m.in. publikowane są tłumaczenia literatury białoruskiej na języki zachodnioeuropejskie. Jest także pomysłodawcą i organizatorem Trialogów Białoruskich, które odbywają się w Krynkach od pięciu lat - Sens organizowania tych Trialogów Białoruskich jest taki, że chodzi mi o zadomowienie kultury, a zwłaszcza literatury białoruskiej w Europie. Istnieje kijku białoruskich pisarzy, których już Europa zna, ale są też tacy, których trzeba Europie przypomnieć - mówi Sokrat Janowicz. Zapytany przez nas o to, czy zasłużył na to, by znaleźć się w gronie nominowanych dziesięciu osób, odparł nieco przewrotnie: - Wystawiacie tym pytaniem na ciężką próbę moje poczucie skromności. Jednak na 70 roku życia mogę chyba powiedzieć, choć może zabrzmi to nieskromnie, że jestem już czegoś wart. Przecież nawet Bóg nauczał, że każda praca powinna być nagrodzona...