Poczet prezydentów Białegostoku

Bolesław Szymański (1919-1927) - z urodzenia Białostoczanin, inżynier budownictwa. Wybrany został na prezydenta w pierwszych wyborach do Rady Miejskiej Białegostoku 7 września 1919. W historii miasta zapisał się jako twórca polskiego szkolnictwa i oświaty oraz założyciel pięciu szpitali (o łącznej ilości 250 łóżek). Za jego rządów uporządkowano las Zwierzyniecki.
Wincenty Hermanowski (1928-1932) - pochodził spod Tykocina, farmaceuta, współwłaściciel znanej białostockiej apteki "Pod Łabędziem". Za organizowanie kółek młodzieży polskiej w łomżyńskim gimnazjum został zesłany w głąb Rosji. Wrócił po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Jego prezydentura przypadała na okres kryzysu gospodarczego i konfliktu polsko-żydowskiego w magistracie. Nad obydwiema sprawami nie umiał zapanować.
Seweryn Nowakowski (1934-1939) - najwybitniejszy przedwojenny prezydent Białegostoku, choć rodem z Piotrkowa Trybunalskiego. Do jego zasług trzeba zaliczyć: uzdrowienie miejskich finansów, rozpoczęcie budowy kanalizacji miejskiej, elektryfikacji miasta, wybrukowanie ulic, przebudowę wiaduktu kolejowego łączącego centrum z Antoniukiem, uregulowanie Białej, założenie Plant. W 1939 roku aresztowany przez sowietów. Ponoć wywieziono go w głąb Rosji, ale od 1939 o jego losach nic nie wiadomo.

PRL

Witold Wenclik (1944 -1945) - Białostoczanin, absolwent prawa, adwokat. 28 sierpnia 1944 został mianowany na pierwszego powojennego prezydenta socjalistycznego Białegostoku. Po zorganizowaniu magistratu w maju 1945 przeniesiono go na stanowisko przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej. Jedną z jego większych spraw było przekazanie świątyni ewangelickiej na ul. Warszawskiej Kościołowi Katolickiemu.
Aleksander Czuż (1972 - 1981) - białostoczanie pamiętają go i niezbyt dobrze, jako prezydenta z ciężkich lata poprzedzających wprowadzenie stanu wojennego, ale i dobrze, jako gospodarza z okresu gierkowskiego dobrobytu. W latach 70 powstała Politechnika Białostocka, zmodernizowano wjazd do miasta z Warszawy, wylot na Lublin, ul. Ciołkowskiego, zbudowano elektrociepłownię, powstały nowe osiedla Piasta, Słoneczny Stok, Dziesięciny, Wysoki Stok. Dożynki centralne w 73 roku poprawiły wystrój miasta.

III Rzeczpospolita

Lech Rutkowski (1990 -1994) - pierwszy prezydent w demokratycznym Białymstoku, wywodzący się z kręgu zwycięskiej "Solidarności". Wraz z zarządem zajął dopasowaniem gospodarki miejskiej do reguł wolnego rynku: na inwestycję przeznaczano 30 proc. dochodów gminy, wprowadzano komunalizację mienia, przekształcono 18 przedsiębiorstw miejskich. Za jego rządów rozwinęła się gospodarka mieszkaniowa (rocznie oddawano do użytku około 1,5 tysięcy mieszkań).

Andrzej Piotr Lussa (1994 - 1995) - prezydent z koalicji "Jedność" zbliżonej ideowo do "Solidarności". Zamierzał kontynuować politykę poprzedników. Zmarł nagle, na zawał serca w kwietniu 1995 roku.

Krzysztof Jurgiel (1995 - 1998) - Za swój największy prezydencki sukces uważa gospodarkę mieszkaniową. Białystok wtedy pod względem oddawania nowych mieszkań zajmował czołową pozycję w kraju. Uruchomił TBS. Zajął się pomocą społeczną: powstał Ośrodek Interwencji Kryzysowej i noclegownia.

Ryszard Tur (1998 ) - pierwszy białostocki prezydent wybrany przez mieszkańców na drugą kadencję. Za jego kadencji rządów Białystok jest uznawany za jedno z miast, które najefektywniej korzystają ze środków pomocowych (np. PHARE). Dba też o miejskie zabytki: rozpoczęto remont ogrodzenia Pałacu Branickich, porządkowanie przypałacowego ogrodu, odrestaurowano Pałacyk Gościnny. Za jego rządów Białystok zyskał też miano miasta nieprzychylnego inwestorom.