Andrzej Smolik - 4, czyli i znowu to samo, ale nie tak samo

Smolik bowiem nikogo nie przeraża, nikogo nie strofuje. Jest delikatny, jak brzmienia, które kreuje. Bo to jego styl - pełen melancholii i ciepłych, analogowych barw. Sam mówi, że nagrał płytę w średnich tempach. Znakomitą jako tło i wciągającą, jeśli ma się ochotę na chwilę refleksji.

Krążek otwiera głos lansowanej ostatnio nieprzytomnie Gaby Kulki. Tu na szczęście wokalistka idealnie wpasowuje się do ciepłych tonów generowanych przez Smolika i jest całkiem lekko strawna. Zaskoczenie! A zaskoczenie piosenki "S.O.S. Songs" poraża rozmachem aranżacyjnym. Pyszne.

Blado wypada przy tym utworze piosenka "Not Always Happy", za to serce radują klasycznie brzmiące smyczki. A w głowie zaczyna się wyświetlać nostalgiczno-romantyczny film. I chyba o to właśnie chodzi.

Mika Urbaniak Smolikowi zawdzięcza naprawdę sporo. To dzięki jego produkcjom mogła zauroczyć swoim głosem wrażliwą część Polski, a jej występy na żywo nie umywają się do produkcji imć Andrzeja. I w piosence "Memotion" Smolik postarał się o nagromadzenie pomysłów, których chyba Urbaniakówna nie umiała do końca wykorzystać.

Za to Smolik wykorzystał żonę Romana Pogańskiego. Sam reżyser chyba nieprędko pojawi się w Polsce, to nasz kompozytor mógł nakazać bezkarnie dmuchanie w trąbki, zmusić do gry smyczki i gitary akustyczne. I chyba znów jego wyobraźnia przewyższyła możliwości pani Seigner, przynajmniej wokalne. Udana piosenka i jeszcze bardziej udana aranżacja.

Victor Davis to z kolei wokalista śpiewający bardzo wysokim głosem. Tu smolikowe dźwięki nabierają soulowego sznytu, ale kompozycja nie ma hipnotyzującej mocy kravitzowego "It Ain’t Over 'Till It’s Over".

Ważne, że Smolik nie poprzestaje na jednym patencie producenckim. Świetnie brzmią jakby stłumione bębny w piosence "Never Sing the Love Songs", a Kasia Kurzawska znana już z "Close Your Eyes" z "trójki" Smolika znów błyszczy wokalnie. No i flety w tle budują napięcie, jakie lubię.

"Pirat Song" brzmi troszkę standardowo, ale znów Smolik wykorzystał inne brzmienia, znów kładzie nacisk na ciepłe, akustyczne barwy, no i mamy śpiewającego Sqbassa, a polskich wokalistów wciąż brak wszak jak na lekarstwo.

"Fades Away" prawie dziecięcym głosem śpiewa z kolei Natalia Grosiak. Doświadczona wokalistka pozostaje wierna swojemu stylowi znanemu z Mikromusic czy Digit All Love. To zaproszenie to był chyba oczywisty wybór, ale sam utwór nie porywa. Dopiero solo saksofonu powoduje, że po plecach przebiega dreszcz. Bo Smolik mimo wszystko nie odpuszcza ani sobie, ani słuchaczom do końca.

"A Fotografia" wykonana po portugalsku harmonią kojarzy się jawnie z Pink Floyd z płyty "Dark Side of The Moon", ale Smolik sprytnie podkręcił tempo i napisał autonomiczną aranżację. I to jest jego piosenka. A egzotyczny język z krańca Europy, lepiej znany jako język bossa novy, dodatkowo hipnotyzuje.

"l.o.o.t.t." to znów powrót do akustycznych klimatów i jednocześnie zakończenie płyty. Zdecydowanie kończy się ona za szybko, ale kto wie, czy większa porcja byłaby strawna w coraz bardziej zaganianych czasach.

Na "4" nie ma wyraźnego przeboju, ale dzięki temu płyty można słuchać od początku do końca. Ciepło, jakie z niej płynie, może ogrzać niejedną, nie tylko rozbieraną randkę. A że producencie krążki Smolika śledzę od dziewięciu lat, nie wyobrażam sobie, żeby tej płyty nie znać, a nawet nie obdarować nią paru osób, które potrzebują chwili refleksji albo zwyczajnie - odrobiny ciepła.