Zielone Świątki w Podlaskim Muzeum Kultury Ludowej. Skansen odwiedziły tłumy mieszkańców nie tylko Białegostoku

Zespoły ludowe odtworzyły zielonoświątkowe zwyczaje „Wodzenie Kusta”. zespół „Żemerwa”. Poza tym można było zakupić wyjątkowe dzieła na kiermaszu sztuki ludowej, czy spróbować regionalnych kulinariów. Dużym zainteresowaniem cieszyły się warsztaty m.in. ziołowe, plecionkarskie i pokazy etnograficzne, czy sokolnicze. W trakcie festynu można było zwiedzić wystawy stałe muzeum i posłuchać ludowej muzyki w ramach Przeglądu Kapel i Śpiewaków Województwa Podlaskiego.

Warto wiedzieć.

Zielone Świątki to potoczna nazwa święta Zesłania Ducha Świętego. Chrześcijanie obchodzą je na pamiątkę wydarzenia, które miało miejsce w pięćdziesiątym dniu po zmartwychwstaniu Chrystusa.

Duch Święty zstąpił na zebranych w wieczerniku apostołów, którzy zaczęli mówić wieloma językami, by głosić ewangelię wśród narodów. Chwila ta uważna jest za początek Kościoła. W kulturze ludowej Zielone Świątki to symboliczne zakończenie okresu zimowego, początek lata.

Źródłem wielu zwyczajów kultywowanych przez wieki na podlaskiej wsi są przedchrześcijańskie obchody święta wiosny oraz towarzyszące im pradawne obrzędy agrarne i pasterskie.

Zielone Świątki i przegląd kapel ludowych w muzeum już w niedzielę. Warto przyjść, posłuchać muzyki i wziąć udział w warsztatach

Symbolem Zielonych Świątek, co znalazło odbicie w ich potocznej nazwie, zawsze była zieleń, liście tataraku, które rozsypywano na podłodze w izbie oraz zielone gałęzie

Powszechnym zwyczajem było ich zatykanie w strzechę czy też w ściany budynku mieszkalnego, rzadziej rozrzucano gałęzie po podwórku. Przy drzwiach ustawiano młode drzewka brzozowe. Wewnątrz domu dekorowano drzwi, okna, obrazy i ikony. Na Podlasiu do majenia domów używano powszechnie gałęzi brzozy, rzadziej lipy i klonu, wyjątkowo także jesionu, a nawet świerku. Brzoza uważana była przez Słowian za drzewo święte, związane z pierwiastkiem żeńskim, płodnością i odradzaniem się życia – czytamy w książce Artura Gawła „Rok obrzędowy na Podlasiu".

Zielonymi gałązkami majono też pola. Olchę wtykano w zagony ziemniaków, żeby były białe i sypkie. Ziemię obsianą zbożem majono leszczyną, która jest giętka i odporna na wiatr.