Songwriting Op!Era Festival

Songwriting Op!era Festival
09-10 czerwca 2012

09.06.2012

Lifemotiv
Palina Respublika
Людзі на балоце (Ludzie z bagien)
Alina Orlova
Martin Hall
Lech Janerka

10.06.2012

Low Roar
Sébastien Schuller
The Mountain Goats

Songwriting Op!era Festival

9 czerwca 2012

Lifemotiv

Lifemotiv to zespół tworzący w nurcie, który trudno nazwać. Dlatego postanowili sobie pomóc i nazwali kierunek swojej twórczości. Kamil Łukowski (podmiejski białostoczanin) i Michał Czarnecki (pochodzi z Rogoźna Wielkopolskiego, ale jak przyznaje - jest quasi-białostoczaninem) mówią o swojej muzyce "obserwacyjna poezja miejska". Bodźcami do tworzenia tekstów są chwile, pojedyncze lub wielokrotne obserwacje zachowań ludzi, przechodniów spacerujących w centrum miasta i przemykających gdzieś obok świecącego pustkami placu. Najważniejszy w ich utworach jest człowiek, a tłem obserwacji najczęściej jest miasto. Obaj piszą teksty, komponują muzykę i śpiewają.
Wspólnie w poetyckim nurcie tworzą od dwóch lat. Obaj grali wcześniej w innych zespołach, poznali się w jednym z nich, kiedy Kamil dołączył do grupy jako basista.
Lifemotiv nie wydali płyty, nie są znani z telewizyjnych show, nie grają przed Budką Suflera. Lubią kameralny klimat, często się śmieją. Traktują rzeczywistość z przymrużeniem oka. Ich słuchacze mogą liczyć na opowieści o handlu papierosami z Białorusi, o interesach kobiety ze zniczami, o przygodach w polskich pociągach, o męsko-damskich pokusach w autobusach komunikacji miejskiej i innych ludzkich sprawach, czyli po prostu bez "ochów" i "achów" na dwie gitary.

Palina Respublika

W języku białoruskim funkcjonuje piękne słowo "bardessa", to właśnie ona, w ostatnim czasie przyćmiewa wielkie białoruskie legendy i gra coraz więcej, i częściej, nawet osiemnaste urodziny spędziła na scenie. Zabłysnęła podczas ostatniej edycji festiwalu "Jesień Bardów" 2011 w Bialsku Podlaskim, gdzie zdobyła grand prix i od tego czasu stale udowadnia, że jej obecność na scenie nie jest przypadkowa (foto w załaczniku - dziewczyna na tle "koloseum")

Людзі на балоце (Ludzie z bagien)

Grodzieński zespół Ludzi na bałocie zrodził się z miejscowej punk-rockowej legendy, czyli formacji Kal’jan. Akustyczny projekt Kal’janu zaczął żyć własnym życiem, gdy okazało się, że wśród muzyków jest nie tylko chęć, ale potrzeba i dobra energia. Działają od wiosny 2011 roku, mają za sobą kilka koncertów i przygotowują się do nagrania pierwszego demo. Oprócz zacięcia songwriterskiego i folkowego mają coś jeszcze bardzo ważnego: ideę i białoruskiego anarchistyczngo ducha. Ich pierwszy album poświęcony będzie białoruskiemu resistance.

Alina Orlova

Gwiazda "zza miedzy" z domieszką polskiej krwi. Urodzona na Litwie, koncertująca głównie we Francji i Rosji. Kilkakrotnie także w Polsce, za każdy razem wzbudzając entuzjazm. Nazywana litewską Kate Bush i Tori Amos, ale często jej muzykę porównuje się z CocoRosie, Cocteau Twins czy Anthony And The Jonhnstons. Zaraża energią i muzyczną ekspresją. Tworzy i śpiewa w trzech językach: litewskim, angielskim i rosyjskim. W 2008 zadebiutowała albumem Laukinis šuo dingo (reedycje w Rosji i Francji), po czym uznano ją w Rosji za "Debiut Roku". W 2010 roku ukazał się jej drugi krążek Mutabor. Został wydany również na rynku rosyjskim (2010) oraz we Francji (2011). W Rosji utwór Lichoradka został uznany przez "Kommersant Weekend" Piosenką Roku. Na Songwriting Op!era Festival przyjedzie prosto z ukraińskiego tournee.

Martin Hall

Duński wokalista, kompozytor, multiinstrumentalista i pisarz. Muzyczną przygodę rozpoczął w wieku 10 lat, a pierwszą płytę zatytułowaną The Icecold Waters of the Egocentric Calculation wydał w wieku lat 17 jako wokalista i kompozytor awangardowej grupy Ballet Mécanique. Płyta ta uznana została za jedną z najważniejszych we współczesnej historii muzyki duńskiej i jeden z 50 najważniejszych duńskich albumów rockowych wszech czasów.

W 1995 został nagrodzony prestiżowym trzyletnim grantem przyznanym przez The National Fund for the Endowment of The Art, dzięki czemu mógł się usamodzielnić od wytwórni i własnym asumptem wydać w 1996 r. kolejną fenomenalną płytę zatytułowaną Random Hold. W późniejszym okresie współpracował z wieloma młodymi utalentowanymi duńskimi artystami (m.in. Efterklang, Marybell Katastrophy, Bjørn Svin i Tone), wzbogacając swoją dyskografię o kolejne znakomite płyty: Camille (2002), Das Mechanische Klavier (2004) i Hospital Cafeterias (2009)

Lech Janerka

Prawdziwy tytan polskiej sceny muzycznej. W 1979 roku założył zespół Klaus Mittfoch, z którym nagrał tylko jedną płytę "Klaus Mittfoch", która została uznana za jedną z najistotniejszych w historii polskiej muzyki rockowej. Ekspresją album dorównywał nagraniom zespołów punkowych choć charakteryzował się znacznie bardziej rozbudowaną warstwą melodyczną i harmoniczną. Czytelnicy magazynu "Tylko Rock" uznali płytę "Klaus Mittfoch" za najlepszą w kategorii polskich albumów wydanych w latach 80.

Sygnowana własnym nazwiskiem "Historia podwodna", została nagrana po odejściu Lecha Janerki z zespołu. Płyta ta, o znacznie spokojniejszym charakterze, oceniona została zarówno przez krytyków jak i słuchaczy bardzo wysoko. Innowacją w obrębie tego krążka było zastąpienie gitary wiolonczelą przetwarzaną elektronicznie, na której grała do dzisiaj występująca z zespołem żona artysty, Bożena Janerka. Niemal wszystkie zawarte na "Historii Podwodnej" utwory znalazły się na krajowych listach przebojów (np. "Konstytucje", "Niewole’, " Ta zabawa nie jest dla dziewczynek"). Od tamtego czasu Lech Janerka wydał sześć kolejnych albumów, które ugruntowały jego pozycję na muzycznym rynku. Wydany w 2002 roku album "Fiu Fiu" otrzymał dwa "Fryderyki: jeden w kategorii płyta alternatywna i a drugi powędrował do rąk Lecha Janerki jako autora roku

Każda kolejna płyta Lecha Janerki, kolejny koncert, stawały się dużym artystycznym wydarzeniem. Tak było w sierpniu 2009 roku na OFF Festivalu, gdzie artysta zagrał całą wspomnianą legendarną płytę "Historie podwodne". Po ponad 30 latach swojej działalności, gdziekolwiek artysta by się nie pojawił czeka go aplauz i gorące przyjęcie. Zawsze publiczność może liczyć na legendarne, wpadające w ucho teksty i chwytliwe refreny - podróż do źródeł rodzimej muzyki rockowej.

10 czerwca 2012

Low Roar

Zadebiutował niedawno. W listopadzie ubiegłego roku. Choć jego muzyki nie grają go żadne stacje radiowe, choć nie piszą o nim portale muzyczne błyskawicznie zyskał rzesze fanów. Szczególnie w Polsce.

Low Roar jest odpowiedzią na nieznane; żywym portretem tych niezwykłych momentów, pełnych nadziei i melancholii zarazem, które odmieniają życie. To projekt Ryana Karazija, byłego członka Audrye Sessions (Black Sea). Low Roar jest inkarnacją zmiany, atmosfery i samotności po przeprowadzce z San Francisco w Kalifornii do Reykjaviku na Islandii. Jego debiutancka płyta, zatytułowana po prostu "Low Roar", stanowi kronikę wyzwań związanych z rozpoczynaniem nowego życia w nieznanym i odległym miejscu; to szczery obraz zmagań z aklimatyzacją w nowym miejscu, poszukiwaniem pracy i wspieraniem rodziny, podczas długiej islandzkiej zimy; ta historia rozpoczyna się wraz z pierwszymi słowami na płycie: "Pewnego dnia, nie obudzę się zdrowym człowiekiem, bo słońce już za mną nie podąża". (materiały artysty)

Sébastien Schuller

Francuski kompozytor, muzyk i multiinstrumentalista. Miksuje akustyczne i elektroniczne instrumenty po to by tworzyć czarującą muzykę elektroniczną. Swój głos także traktuje jak instrument kusząc i bawiąc się ze słuchaczem w kotka i myszkę. Jego muzyka przepełniona jest zarówno gorzkosłodką przyjemnością jak i przepięknym smutkiem.

Jego pierwszy album "Happiness" zyskał renomę jednego z najbardziej oryginalnych albumów 2005 roku i był chwalony przez wielu znakomitych krytyków. Schuller brał także udział w pracach nad kilkoma ścieżkami dźwiękowymi do filmów i w maju 2009 r. wydał "Evenfall", z taką samą wspaniałą nutą muzycznej czystości, zobrazowanej różnymi nowymi krajobrazami.

Obecnie Sébastien mieszka w Philadelphi, gdzie pracuje nad swoją trzecią długogrającą płytą zaplanowaną na koniec 2012 r. Album ten będzie bardziej elektroniczny niż "Evenfall", łącząc w sobie eteryczny dance z ciemnymi bitami ambientowymi, dzwonami i dziwnymi "nawiedzonymi" dźwiękami. Najnowszy album Sébastien postanowił wydać najpierw w formie oddzielnych singli, a utwór "Nigtlife" został opublikowany na jego oficjalnej stronie. Na cały album przyjdzie czekać końca 2012 roku.

The Mountain Goats

Ostatni album Mountain Goats nosi tytuł "All Eternals Deck" i jak mówi singer/songwriter John Darnielle: "płyta stanowi zbiór tego wszystkiego, co krąży wokół ukrytych rzeczy i strachu jaki one wywołują. Ale nie tylko strachu, Także ekscytacji, przyciągania i magnetycznego oddziaływania jakie przerażające i ukryte rzeczy wywołują". Tytuł nawiązuje do apokryficznego biurka do układania tarota, a jak mówi Darnielle, inspiracją dla nadania płycie okultystycznego wydźwięku było słowo "okultyzm" napotkane w jednej z książek podczas studiów pielęgniarskich. "Okultystyczy w terminologii medycznej oznacza ukryty lub nie do końca jasny. Była nawet taka przestroga, żeby uważać na okultystyczną krew. Myślę, że to najlepsza rzecz o jakiej kiedykolwiek słyszałem" - mówi.

Darnielle zaczął nagrywać pierwsze utwory gdy mieszkał w Kalifornii i pracował jako pielęgniarz w jednym ze szpitali psychiatrycznych. Jak wspomina: "W zasadzie przez całe życie pisałem poezję. Pewnego razu kupiłem sobie gitarę w jednym z tych odjazdowych starych sklepów muzycznych w galerii handlowej i zacząłem się uczyć na niej grać". Niedługo potem Darnielle już koncertował wraz z basistą Rachel Ware i multiinstrumentalistą Peterem Hughes, z którym od 2001 r. tworzy duet, wydając razem cztery kolejne płyty: "Tallahassee", "We Shall All Be Healed", "The Sunset Tree", i "Get Lonely". W 2007 r. dołączył do nich perkusista zespołu Superchunk John Wurster.

Zespół koncertował w Stanach, Anglii, Australii i Nowej Zelandii, nagrywając równocześnie kolejny album studyjny "The Life of the World to Come", który ukazał się w 2009 r. Jak ocenił wtedy magazyn GQ "Darnielle to nie tylko jeden z najznakomitszych współczesnych songwriterów , ale także jednym z najlepszych pisarzy". Album został nagrodzony przez Pitchfork mianem "Best New Music" i skutkował zaproszeniem zespołu przez Stephena Colberta do jego programu "The Colbert Report" co oznaczało telewizyjny debiut zespołu.

W 2010 r. zespół związał się z Merge Records, której kwatera główna jest oddalona o kilka kroków od domu Darniella w Durham. Zespół zaczął nagrywać materiał muzyczny na "All Eternals Deck’s" z iście bojowym nastawieniem. Nagrywali w różnych studiach i z różnymi producentami - cztery piosenki w Fidelitorium w Północnej Karolinie z Johnem Congleton, jedną w Q Division w Bostonie z Brandonem Eggleston, cztery w brooklińskim Mission Sound z Scottem Solter i w końcu cztery w Mana Recording Studios na Florydzie z gitarzystą Morbid Angel i sternikiem Hate Eternal - Erikiem Rutan.

"Chcieliśmy zobaczyć jaki wpływ będą miały różne miejsca, pory roku, humory, producenci na poszczególne piosenki" - wyjaśnia Darnielle. Rezultat? "Jeśli kiedykolwiek oglądaliście, powiedzmy, thriller okultystyczny z lat 70tych, w którym była scena przedstawiająca kilkoro ludzi odwiedzających wróżkę, i która to wróżka wróży im z kart, a oni pod maską radosnej nadziei na usłyszenie pozytywnych wróżb ukrywali paraliżujący strach przed tym co usłyszą, to mniej więcej możecie mieć niejakie pojęcie o co w tym albumie chodzi."

Zaplanuj wolny czas - koncerty, kluby, kino, wystawy, sport