Mario Vargas Llosa – Burzliwe czasy. Czy public relations mogą obalać rządy?

Czy zatem „Burzliwe czasy” to literatura faktu? Ależ skąd. Po prostu noblista Llosa w genialny sposób łączy fikcję dialogów i uczuć z twardą prawdą faktów, a jedną z głównych postaci książki uczyni nie bezwzględnych facetów, tylko Miss Gwatemala. A wszystko po to, by obnażyć dziś jeszcze bardziej powszechny wpływ public relations na politykę. Choć idąc duchem czasu w wywiadach związanych z nową książką Llosa mówi wprost o fake newsach.

Bo pieniądze, wielkie pieniądze, mogą pozwolić sobie na wszystko. I za nic mają demokrację. Noblista w prologu tłumaczy jak doszło do spotkania rosyjskiego Żyda z wywodzącym się z Austrii i mającym za wujka Zygmunta Freuda specem od PR-u. Wcześniej ów Żyd – pieniędzmi i oferowanymi splendorami i stanowiskami przekonał do siebie konserwatywnych Amerykanów antysemitów. Zatrudnił Bernaysa, by nie utracić wpływów w Gwatemali. A ten, za wielkie pieniądze, urobił tak amerykańską opinię publiczną, że uwierzyła, iż maleńka Gwatemala to ognisko światowego komunizmu i trzeba ją spacyfikować. I dopiął swego. A że było to w latach 50. XX wieku i w Ameryce, i tym bardziej w Europie mało kto o tym wie. A chodziło wyłącznie o utrzymanie wpływów i wyzysk biedaków przez założoną przez Zemurraya kompanię handlująca bananami. Zresztą to on nauczył Amerykanó, a później zdaje się cały świat, jeść te owoce, sam zyskując przydomek Sama Banana. A Gwatemala płonęła w ogniu zamieszek, przewrotów inspirowanych przez Amerykę, którą Edward Berays genialnie wystrychnął na dudka posługując się, jak byśmy dziś powiedzieli, fake newsami.

Czy to jest literatura piękna? Jak najbardziej. To opowieść w wielkim stylu, doskonale przetłumaczona przez Marzenę Chrobak, która pozwala wniknąć w dusze i umysły bohaterów tej nieprawdopodobnej acz prawdziwej w szkielecie i faktach historii, gdzie krew leje się strumieniami, a władza przechodzi z rąk do rąk. A za wszystkim stoją wielkie pieniądze.