Kiedyś dzieci miały lepiej. Zamiast Dnia Dziecka był.. "Tydzień Dziecka"!

Nie wykluczam nawet takiej ewentualności, że w tej mierze byliśmy wówczas w czołówce europejskich miast! Ale po kolei.

Tak zwana "kwestia dziecięca" zainteresowała międzynarodową opinię w 1924 r. Wówczas to Liga Narodów sformułowała pięciopunktową Deklarację Praw Dziecka. Dokument ten był niezbędny w zwalczaniu permanentnej dyskryminacji najmłodszych obywateli. Do Białegostoku nowinki te dotarły szybko. Ważną rolę odegrały tu lekarki Berta Szaykowska, Irena Białówna i Anna Ellert.

W styczniu 1929 r. w Białymstoku odbyło się założycielskie zebranie Towarzystwa Opieki Społecznej "Przystań". Inicjatorem i pierwszym prezesem "Przystani" był dr Zygmunt Brodowicz. W siedzibie Towarzystwa, w budynku dzisiejszej poczty przy Warszawskiej 10, organizowano spotkania, odczyty, wystawy, przedstawienia teatralne. Dochód z nich przeznaczony był na potrzeby najmłodszych. Doktor Brodowicz inicjował ważne dla miasta przedsięwzięcia.

To on namówił wojewodę Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego, aby ten zwizytował stołówki, w których dożywiano biedne dzieci. Lustracja nie wypadła najlepiej. W związku z tym z województwa do magistratu poszła jasna dyspozycja - zwiększyć porcje cukru i mleka dla dzieci z rodzin bezrobotnych. W stołówce przy Artyleryjskiej wydano "194 porcyj cukru po 200 gramów na 10 dni zgóry, w kuchni żydowskiej - 74 porcyj. Do cukru dołączono bony na otrzymywanie codziennie po ćwierć litra mleka ze spółdzielni Zjednoczenie". W 1931 r. "Przystań", w dniach 28 maja - 4 czerwca, zorganizowała "Tydzień dziecka".

W Białymstoku i we wszystkich miastach i miasteczkach województwa odbywał się w tych dniach "szereg propagandowych odczytów i akademii, sprzedaż nalepek na okna, kwesty uliczne, zabawy dla dzieci". Honorową patronką akcji została wojewodzina Regina Zyndram-Kościałkowska. W środę, 3 czerwca 1931 r. wyznaczone zostało Święto Dziecka. O 9 rano dzieci ze wszystkich białostockich szkół publicznych powszechnych (było ich 16) i z prywatnych (tych było 29) wyruszyły pod opieką nauczycieli przez Zwierzyniec do Rozkoszy. Ten podmiejski "kurort" nie służył już rozrywce.

Od 1929 roku znajdował się tu Miejski Centralny Ogród Szkolny, przy którym w 1930 roku otwarto Publiczną Szkołę Powszechną na Powietrzu. To temat na odrębną opowieść. Tak więc alejami Zwierzyńca maszerowało do wyznaczonego punktu 10 tysięcy dzieci! Na miejscu czekały na nie gry, zabawy, zwiedzanie ogrodu i wspólny posiłek. O godz. 15 nastąpił powrót do miasta.

Dzieciarnia w wojskowym szyku przedefilowała przez dziedzińce Pałacu Branickich, gdzie mieścił się urząd wojewódzki. Defiladę przyjmował sam wojewoda Marian Zyndram-Kościałkowski, któremu towarzyszył dr Zygmunt Brodowicz. Na czwartek, 4 czerwca, przewidziano finał. Nic to, że tego samego dnia wypadało święto Bożego Ciała. Uroczystości kościelne rozpoczynały się w farze o 10, po czym procesja ruszyła przez Rynek Kościuszki i dalej ulicami Sienkiewicza, Warszawską, Pałacową, Kilińskiego, aby dotrzeć z powrotem do fary.

Po jej zakończeniu, w ogrodzie miejskim im. ks Józefa Poniatowskiego rozpoczęła się zabawa ogrodowa (Rado miejska! Tak jak słusznie upomniałaś się o nazywanie Rynku Kościuszki Rynkiem Kościuszki, przywróć nam teraz nazwę parku księcia Pepiego). Odbyły się tu loterie, zabawy, no i kwesty. Oblegany był, jak zwykle, pawilon restauracyjny Raj. Buza, lemoniada, chałwa... kto by ich poskąpił w Święto Dziecka.

Tak, tak. Wtedy świat pozostał za nami daleko w tyle. Dopiero w 1952 r. po raz pierwszy obchodzono Międzynarodowy Dzień Dziecka.