Czarny Łabędź, czyli we władzy matki albo mały wielki film

Czarny Łabędź to przejmujący i kameralny dramat psychologiczny, a jednocześnie opowieść o drodze na szczyt, o mękach każdego prawdziwego artysty i przy okazji psycho thriller. Jak to możliwe?

Ano po prostu Aronofsky mistrzem jest i tyle. Co więcej - nie popełnia błędów. Natalie Portman w obsadzie to strzał w dziesiątkę. Aktorka w dzieciństwie uczyła się tańca, a oprócz sztuki studiowała psychologię. W filmie czeka ją wielka rola i wielkie wyzwanie.

Musi zmienić siebie, pokonać rywalki i pokonać własną matkę. Bo to również film o wielkiej przemianie. Nie tylko o dwoistości ludzkiej natury, ale także o odcięciu pępowiny. O rozpoczęciu życia na własny rachunek, bez władczej i nadopiekuńczej matki. To prawdziwy taniec na linie.

Dla artystów będzie to przede wszystkim film o sztuce. O pracy nad rolą, o uosobieniu się z graną rolą, ba, może nawet o śmierci na scenie w kulminacyjnym momencie. I o lękach i obsesjach jakie towarzyszą artystom. Tym prawdziwym, którzy zaprzedaliby duszę diabłu, ale nie dla własnych korzyści, a dla sztuki.

Zwykły kinoman na pewno wyjdzie z filmu poruszony. Sceny, w których Aronofsky zagląda do podświadomości bohaterki, penetruje jej obsesje są najbardziej przekonujące i naturalistyczne. Naprawdę trzymają w napięciu zanim widz przekona się, czy sen to czy jawa.

I nawet jeśli w życiu nie byliście na żadnym balecie, film naprawdę wciąga. Kibicuje się wielkim oczom i wychudzonemu ciału Natalie Portman w drodze na szczyt. Choć w wypadku tej adaptacji Jeziora Łabędziego to upadek.

Wielki kameralny film i wielkie kino z fantastycznymi aktorami, nawet na drugim planie. Wspaniały taniec, scenografia, muzyka, zdjęcia i wysmakowane efekty specjalne. Nie można nie znać.