Zwariować ze szczęścia, czyli depresja nie wybiera

Po kilku minutach widzowie "Zwariować ze szczęścia" orientują się, że miejscem rozpoczęcia akcji jest ośrodek pomocy psychiatrycznej, a dynamiczna dama z parasolką, to niepanująca nad emocjami ekstrawertyczka. Kiedy na toskańską prowincję trafi młodsza od niej o 14 lat introwertyczka, można przewidzieć, że coś je połączy. W pierwszej, raczej komediowej części filmu, jak każe podręcznik scenarzysty - przeciwności będą się docierać, aż nastąpi zwrot akcji. Wtedy zaczyna się odyseja, może nie na miarę "Thelmy i Louise", ale w pierwszej fazie całkiem zabawna.

Połączone wspólną eskapadą kobiety zaczynają odkrywać prawdę o sobie. Raz chcą być bardzo blisko, innym razem reżyser stawia je w opozycji. Na ekranie i Valeria Bruni Tedeschi, i Micaela Ramazzotti (prywatnie żona reżysera Paolo Virzi) są wiarygodne w swoim zatraceniu w ułudzie w przypadku Tedeschi i wycofaniu po utracie w przypadku młodszej partnerki. Jedna straci złudzenia, druga zyska nadzieję, obydwie i tak wrócą do bezpiecznego gniazda, czyli pod opiekę farmaceutyków i terapeutów.

"Zwariować ze szczęścia" to zabawna i wzruszająca tragikomedia, która nie wprost ukazuje zachowania osób z zaburzeniami psychiatrycznymi. Dziś każdy wie, że depresja to jednostka chorobowa, a czyny do jakich popycha jej nasilenie - przerażają. Podobnie przerażać może rzucanie się w ogień wyidealizowanych związków, które w istocie są tylko wykorzystywaniem słabszej strony przez silniejszą. Kiedy zachodzimy w głowę, dlaczego inni ją tracą, rzadko kiedy przychodzą na myśl problemy psychiczne, zaś Paolo Virzi ukazuje przez pryzmat losów i decyzji swoich bohaterek. I delikatnie szturcha widzów w ramię, by takim osobom okazali jeśli nie wsparcie, to przynajmniej zrozumienie, bez łzawego współczucia.