Z zespołem Podlasie jeździliśmy po całej Polsce

Zespół Podlasie początkowo miał nazwę Transportowiec, powstał przy PKS, przy ulicy Jurowieckiej. Tam właśnie przez wiele lat mieściła się ta firma. Znajdował się dworzec autobusowy i mieściła się firma.

Do zespołu trafiłam, gdy zaczęłam pracę w przedsiębiorstwie drogowym, tu zresztą pracował też mój ojciec i rodzeństwo. Z pięciorga nas dzieci tylko jedna siostra została pielęgniarką, a reszta to byli drogowcy. Któregoś razu tata przychodzi i mówi: słuchaj Krysia, zawiązuje się chór przy PKS-ie, może się zapiszesz. A ja nie chwaląc się, mam ładny głos i zawsze bardzo lubiłam śpiewać. Bardzo miło wspominam ten moment w życiu. Bardzo kochałam śpiew, gdziekolwiek się znalazłam, to śpiewałam. Mama mówiła: Krysia, ty swoją dolę prześpiewasz, bo ja budziłam się, oczy otwierałam i już coś nuciłam sobie. Miałam czyściutki sopran. Sąsiadka zza ściany śmiała się, że zna na pamięć wszystkie moje piosenki.

Namówiłam więc koleżankę i poszłyśmy na przesłuchanie, taki dzisiejszy cating. Trzeba było zaśpiewać gamę i coś jeszcze. Ja bez problemu sobie poradziłam. Przesłuchiwał nas profesor Juchniewicz ze szkoły muzycznej. Koleżanka odpadła, a ja się dostałam do chóru.
To był chyba rok 1951, tak dawno temu, że już dokładnie nie określę. Ale pamiętam doskonale tę atmosferę, emocje i ogromną radość, jaką dawało mi śpiewanie.

To był duży zespół, chłopcy, dziewczyny. A także starsi, mężczyźni, kobiety. Początkowo występowałyśmy w białych bluzeczkach i czarnych spódniczkach, do tego nieduży czarny krawat, później dostałyśmy regionalne stroje podlaskie. Chusteczka na głowie, biała bluzeczka, wełniana spódnica, zapaska i sznurowane buciki pod kolano.

Śpiewaliśmy i tańczyliśmy. Tańce były chodzone, nawiązujące do tradycji podlaskiej, ale też - jak to w tamtych czasach nawet zespoły ludowe musiały sławić zdobycze socjalizmu i przyjaźń polsko-radziecką - więc mieliśmy w repertuarze czastuszki o wielkim Stalinie i przyjaźni polsko-radzieckiej - śmieje się pani Krystyna.

Zespół przez kilka lat prowadził pan Juchniewicz, a później pałeczkę dyrygencką po nim przejął Stanisław Jerzak. Mieliśmy swoją orkiestrę, Gienio Makal grał na akordeonie, mój kilkunastoletni braciszek Rysio Tarnawski grał też na akordeonie, był kontrabas, perkusja oczywiście i trąbka, Józio Kościuczyk z radia, Zygmunt Gogol i wielu innych. Jasio Nowakowski zakładał na zęby celofan i przepięknie naśladował śpiewy ptasie, najróżniejsze trele. Widownia biła brawo, nie wiedzieli co to jest. Pan Cyryl Januszkowski, znakomity tancerz i choreograf przygotowywał nam układy taneczne, choreografię, przychodziła też żona pana Cyryla, pani Tamara, zawsze elegancka z synkiem, Piotrem, mówili na niego Pepi. Bardzo mili ludzie.

Początkowo jeździliśmy z występami po okolicznych miejscowościach w naszym województwie. Łomża, Hajnówka, Sokółka. Później w miarę upływu czasu, jak rozszerzyliśmy swój repertuar, zdobyliśmy umiejętności, zaczęły się dalsze wyjazdy: Warszawa, Łódź, Wrocław. W Warszawie występowaliśmy na jakimś propagandowym zlocie, był przemarsz przed trybuną honorową i widziałam Bieruta. Dziś uśmiecham się na to wydarzenie, ale w tamtych czasach traktowano coś takiego jak wyróżnienie.

Zajęcia odbywały się początkowo w budynku PKS przy Jurowieckiej, później w szkole muzycznej. Próby mieliśmy ze dwa razy w tygodniu, po południu, bo w większości ludzie pracowali. Z wielką ochotą wszyscy przychodzili. Czasy były trudne, biedne, ledwie parę lat po wojnie, w Białymstoku jeszcze wielkie ruiny, traktowaliśmy te nasze występy jak odskocznię od szarej rzeczywistości. Dawało nam to autentyczną radość i satysfakcję. Pamiętam układ taneczny z taką piosenką. Dwoje młodych droczy się. "Jest drożyna, jest przez calutką wieś. Wydeptała ją Kasieńka jak nosiła jeść. Jak jeść nosiła, Boga prosiła, żeby z tobą Jasieńku, z tobą była". On jej odpowiada: "Ty będziesz moją, ja będę twój, ale ty Kasiu z innymi nie stój". A Kasia mu odśpiewuje: "Ja będę stała, z innym gadała, ale ciebie Jasieńku zawsze będę kochała".

W zespole byłam do 1955 roku. Potem musiałam odejść, bo pracowałam w księgowości, doszły nowe obowiązki, wiecznie siedziałam w bilansach i nie miałam już czasu. A i poznałam chłopaka, wyszłam za mąż, przyszły na świat dzieci.

Niebawem zespół się rozpadł. Dlaczego? Trudno powiedzieć. Wówczas już był zespół Kurpie Zielone, myśmy z nimi rywalizowali. Kiedy odszedł pan Jerzak, który wyjechał z rodziną do Katowic, to już Podlasie nie sprostało konkurencji. Te kilka lat w zespole pozostały mi w pamięci na zawsze. Z wielką przyjemnością wspominam ten okres.