Tom O'Neill, Dan Piepenbring - Manson. CIA, narkotyki, mroczne tajemnice Hollywood

Tom O'Neill przyznaje się - usiłował rozmawiać z Charlesem Mansonem przez telefon. Kontakt nie był szczególnie udany. Zdaje się, że Manson bredził co chciał, zdając sobie sprawę, że dziennikarz "łyknie" wszystko. NIe zdawał sobie jedynie sprawy, że tego nie wykorzysta.

Przypomnijmy. 9 sierpnia 1969 roku tak zwana banda Mansona brutalnie zamordowała w willi Romana Polańskiego ciężarną aktorkę Sharon Tate, żonę reżysera oraz cztery inne osoby. Wśród nich był Wojtek Frykowski, przyjaciel z Polski. Mord wstrząsnął światem, ale paradoksalnie odpowiedzialny za niego samozwańczy guru nie wziął w nim udziału. Ale i tak dostał dożywocie. Czy jednak owej zbrodni można było uniknąć?

Tom O'Neill, Dan Piepenbring zabierają czytelników w podróż do USA końca lat 60. XX wieku. USA wojny w Wietnamie i niemal nieograniczonego dostępu do silnego środka psychoaktywnego - LSD. Do świata wolnej miłości i fałszywych proroków. Jednym z nich był właśnie Charles Manson. O'Neill wyznaje, że z zamówionego artykułu na 30. rocznicę zbrodni wyszła książka, nad którą pracował niemal dwie dekady. Bo "Manson" to reporterskie śledztwo, próba odkrycia nieznanych bądź niezauważonych powiązań pomiędzy znajomymi Polańskiego, próba oceny pracy prokuratora, policji, prawdziwości zeznań, wreszcie wpływu tajnych służb na przebieg i efekty śledztwa. To również zbiór starych fotografii, w tym zdjęcia, na którym Roman Polański kuca przybity przed wejściem do swojej willi. Na drzwiach, krwią jego żony słowo "świnie" namazała Susan Sadie Atkins. Bo wyznawcy Mansona fanatycznie pragnęli nadejścia Helter Skelter – ostatecznej wojny ras, która miała wkrótce nastąpić.

Amerykanie zajmująco piszą o swoim dochodzeniu do prawdy, poszukiwaniu świadków, układaniu z mozaiki wspomnień obrazu tamtych lat i prawdziwych przyczyn tej bezsensownej zbrodni. "Manson" dzięki temu bardziej staje się freskiem o końcu hipisowskiej niewinności i amerykańskiej polityce, niż śledztwem. Bo odpowiedzieć na pytanie, kto za tym stał już pół wieku temu nie było łatwo. Czy tylko Charles Manson?