Lindsay McCrae – Rok wśród pingwinów cesarskich

Jedni grają w gry komputerowe, inni wolą grać z naturą w chowanego. Skryć się blisko borsuczej nory i filmować życie tych ciekawych leśnych ssaków. I mieć odwagę, by jako nastolatek napisać do ulubionego programu przyrodniczego w TV o swojej pasji. A ta – przyjedzie sfilmować młodego pasjonata. Brzmi jak amerykański sen? Nieprawda – wierzę, że prawdziwa pasja może dać i szczęście i zawodowe spełnienie. Lindsay McCrae to jeden z wielu przykładów, że pasja połączona z wyczuciem medium, jakim jest telewizja, może sprawić, że każdy dzień pracy będzie fascynującą przygodą i – jak w wypadku wyprawy na Antarktydę – spełnieniem najbardziej skrytego marzenia. To także dowód poświęcenia, bo jadąc na 11-miesięczny pobyt w pogoni za pingwinami cesarskimi McCrae zostawia żonę w ciąży, a z narodzin potomstwa cieszy się dzięki internetowi.

Czy warto było się tak poświęcić. Pasjonat nie ma żadnych wątpliwości. Dzięki uporowi i cierpliwości ma okazję obserwować piękno pingwinów i ich niecodzienne obyczaje. Okazuje się, że mają one tak silny instynkt macierzyński, że zanim zniosą jajko potrafią opiekować kulką lodu. A i samo uchwycenie momentu znoszenia jaja też warte jest dla przyrodnika wiele. Wszak i ludzie i zwierzęta zwykle inicjują taki proces w odosobnieniu, ustrzelić go kamerą to niewątpliwy sukces. Jeszcze więcej niespodzianek przynosi mu obserwacja życia i zwyczajów tych ptaków. A że umie o tym opowiadać, czytelnik dzięki przekładowi Bartosza Sałbuta niemal czuje emocje towarzyszące przyrodnikowi przy kolejnych odkryciach.

Pingwiny cesarskie i Antarktyda mogą zafascynować nie tylko miłośników podróży i przyrody. Napisana w formie wspomnieniowej książka to po prostu dobra i wartościowa lektura o świecie,do którego niełatwo dotrzeć, a przecież jest integralną częścią planety Ziemia.