Otwierający krążek "Aleo" definiuje jakby styl albumu. Ma być przebojowo, ze smaczkami, melodyjnymi riffami i odrobinami solówek. Urody dodaje znakomicie nagrany kontrabas.
Podobnie funkująca "Dżungla" to dobra rozgrzewka przed jakimś party, czy większą imprezą. Jeszcze dwa lata temu Skorupski byłby pewnie błagany przez Stanisława Trzcińskiego o wyjście na scenę przed Pałacem Branickich, by ubarwić lokalnym akcentem Pozytywne Wibracje, dziś Wibracji nie ma, jest za to płyta saksofonisty właśnie w takim klimacie.
Kompozytor idzie za ciosem. "Ewa" to następny numer, którego nie powstydziłby się i Zbigniew Namysłowski - oczywiście z czasów Air Condition. Muzyk sam dogrywa partie elektrycznego pianina, na klawiszach wspiera go realizujący nagrania Marek Kubik i to jedno z najesencjonalniejszych nagrań.
Przy nagraniu "Nowy dzień" znów ma się nieodparte wrażenie, że to już wszystko gdzieś było. Ale tym razem więcej jest miejsca na solówki klawiszowca. No i ciekawie brzmi elektryczna gitara. To także typowe nagranie koncertowe, gdzie można dać szansę na dłuższe partie solowe.
Dorota Pietraszuk wsparta fajną figurą kontrabasu śpiewa "This Time". Ważne, że panowie mieli pomysł na aranżację, wykorzystali nawet wchodzący momentami żywy kwartet smyczkowy. I właśnie w takiej akustycznej ascezie ujawnia się ciepłe i naturalne brzmienie Skorupskiego.
Funkujący "Scorup Blues" nie odbiega od reszty elektrycznych kompozycji. Melodyjny riff, świetnie zagrane bębny i nieco surowo brzmiący w realizacji saksofon. Tak czy inaczej, słychać, że w białostockim studiu starano się zróżnicować dość monotonny przecież charakter kompozycji. I z niejakim powodzeniem. Choćby w owym bluesie dodając jazzowo brzmiącą gitarę elektryczną.
Jeszcze prostszy i bardziej przebojowy pomysł na kompozycję ma utwór o nieskomplikowanym tytule "Fanki". Znów zaczyna się od urokliwego riffu, jest zwolnienie, bogatsza harmonia. No i sam Skorupski zmienia saksofon.
Akustyczne nuty gitary rozpoczynają "Ostatni raz". Trzeba przyznać, że w klimatach akustycznych kompozycje Skorupskiego wypadają o wiele bardziej naturalnie. Oczywiście są tu odwołania do latynoskich piosenek, jakimi kiedyś podbijała nasze serca Hanna Banaszak, warstwa rytmiczna może kojarzyć się z koncertami Anny Marii Jopek, ale to są przecież znaki najwyższej jakości.
W klimacie balladowym pozostaje również zaśpiewana przez Ewę Szlachcic "Without my man". Najbardziej soulowa, z szeroką linią melodyczną, chyba przerastającą jednak możliwości białostockiej piosenkarki. Z wielkim potencjałem na przebój. Gdyby tylko Edyta Górniak zechciała po nią sięgnąć, jestem przekonany, że wróciłaby na szczyty w wielkim muzycznym stylu, bez potrzeby robienia skandali.
Radiowo, popowo i niestety po angielsku zaśpiewany został "Who I Am". To nie pierwszy hitowy utwór wyprodukowany przez Kubika, jednak brak w nim tego czegoś, co podkład uczyniłoby mniej kwadratowym. Wszystko zostało pysznie napisane, ale pewnych poprzeczek na razie nie da się przeskoczyć.
Czwarta wokalistka dostała do zaśpiewania najbardziej jazzującą piosenkę w tym zestawie - "Now You Know". Ale tylko w początkowych taktach. Później zamienia się w funkujące disco. I znów kłaniają się wspomnienia letnich wieczorów na dziedzińcu przed Pałacem Branickich. Ciekawe, czy ktoś w magistracie wpadnie na pomysł, jak wykorzystać ten potencjał? Krążek kończy chyba nie bez powodu instrumentalny "Lament".
Warto śledzić dalsze losy Skorupskiego i warto wspierać tę płytę. MA w sobie potencjał, ale komuś, kto ją wypromuje należałby się z miejsca marketingowy Oskar. Ale przecież tylu mamy absolwentów marketingu - do dzieła drodzy państwo, nie pozwólmy, by dzieło naszych muzyków zginęło bez echa.
Czytaj e-wydanie »Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
