Joan Didion – Rok magicznego myślenia

Każdy wie, że „życie to śmiertelna choroba…” , ale też chyba każdy inaczej i z innym natężeniem o śmierci myśli i jest na nią mniej lub bardziej przygotowany. Autorka „Roku magicznego myślenia”, podobnie jak mąż będąca pisarką, jest świadkiem gwałtownego ataku serca męża, wzywa pomoc, towarzyszy mu w drodze do szpitala, gdzie lekarze stwierdzają zgon. W tym czasie jej ciężko chora córka leży w śpiączce w innym szpitalu.

Joan Didion przychodzi się mierzyć z poinformowaniem dorosłej, powracającej do życia córki, o śmierci ojca i przede wszystkim pogodzić się z pustką po utracie męża. Jedynego, poznanego jeszcze na studiach, będącego nieodłącznym towarzyszem nie tylko życia, ale i pracy twórczej. W dodatku – pozbawionej tak częstej w świecie artystycznym rywalizacji.

Wraz ze śmiercią męża, nieszczęścia Didion nie kończą się. Córka wraca do szpitala, gdzie matka wraz z rodziną może tylko obserwować powolne obumieranie organizmu. Jednocześnie uczy się nazw medycznych, zagląda do wyników badań, mimochodem dowiaduje się coraz więcej o działaniu leków i czynnościach podtrzymujących życie. W domu, musi się samodzielnie mierzyć ze wspomnieniami po mężu. I umie to opisać be żalu, rozpaczy, z niezwykłą trafnością przypominając uczucia, które dopadały ją w najniezwyklejszych momentach żałoby.

W prozie Didion poetyckie frazy opisujące przeczucia śmierci, sąsiadują z wspomnieniami, które jak filmowe flashe powracają, kiedy myśli o zmarłym mężu. Wie, że „życie zmienia się w jednej chwili”, i doskonale zna przebieg sekcji zwłok i sposoby amatorskiego sprawdzania śmierci mózgu. Jest racjonalna, ale z każdej karty książki bije olbrzymie człowieczeństwo.

„Rok magicznego myślenia” nie jest poradnikiem, to raczej próba opowiedzenia innym, jak przeżywa się żałobę, żal po utracie. Nie ma dwóch takich samych osób na świecie, jednak w jakiś sposób ta książka może pomóc zrozumieć, jedno z najtrudniejszych doświadczeń, przed jakim nie ma ucieczki.