Eric-Emmanuel Schmitt – Sekta egoistów

Paryż po raz pierwszy mógł pochylić się nad „Sektą egoistów” podczas wakacji 1994 roku. Jesienią 2015 roku powieść trafia na półki polskich księgarń. Nieco ponad 200 stron debiutu może uwieść czytelników szukających, podobnie jak bohater tego dziełka, przyjemności w czytaniu. Kiedy młody doktorant językoznawstwa postanawia przeczytać coś dla odprężenia, rusza niezwykłą lawina wydarzeń. Rozpoczyna poszukiwania założyciela tytułowej Sekty Egoistów, podróżując po Europie od jednej biblioteki do drugiej. Czyta fragmenty dzieł filozoficznych, dramatów, czegoś na kształt XIX-wiecznej powieści romantycznej z elementami grozy. Wszystkie te dziełka, spisane różnymi stylami i odpowiednim dla nich językiem stworzył sam Schmitt. Znakomicie przetłumaczone zdają się wiernie oddawać nastrój, jaki chciał wywołać pisarz u czytelników. Jednocześnie owa podróż przez skrajnie egoistyczne pojmowanie świata, ubrana jest w szaty całkiem współczesnego śledztwa z wsparciem tajemniczej postaci.

Przy okazji autor ma jakoby skłaniać do rozważań o tym co w życiu ważniejsze – osobiste szczęście, czy budowanie więzi z otaczającymi ludźmi. Jako, że nadmiar filozofii nie służy chyba jednak popularnej prozie, warto raczej potraktować erudycyjny debiut Schmitta nie tylko jako przeintelektualizowany wstęp do kariery, ale przede wszystkim jako powieść o ciekawej konstrukcji, z intrygą i niebanalną tajemnicą. Cytując książkowe słowa wyimaginowanego właściciela teatru rozpusty na Montmartrze „nie mam potrzeby wierzyć w to, co się w niej głosi, lecz… poczucie własnego interesu zawsze strzegło mnie przed pokusami inteligencji”.