Wyczuleni na piekiełko

Rząd postanowił, że ludzie z Berlinga muszą mieszkać jednak na innej, bardziej godnej ulicy. Jakiej - nikt nie wie. Boję się tylko, że nowi patroni też nie przetrwają za długo. No dobra, nie boję się. Dodaje mi to otuchy, gdy słyszę niektóre propozycje.

Żeby tylko nie narzekać, podsuwam pomysł. Może tak po światowemu, nowojorsku, nazwać ulice numerkami. Bardziej neutralnie być chyba nie może. Od razu się ganię za pomysł, przecież łatwo przewidzieć protesty parafii z ulicy 69, albo - strzeż Boże - 666...

Protesty już mamy. Wprawdzie nie przeciwko Berlingowi, ale przeciwko Wałęsie. Młodzież Wszechpolska zakrzyknęła „przecz z komuną” i ochoczo zabrała się za zbieranie podpisów, by były prezydent nie był już honorowym obywatelem Białegostoku. Niegodny i tyle. No i nie zapominajmy, że Bolek.

Pomijam już prawdziwość zarzutów, których nie potrafię zweryfikować. Zastanawia mnie co innego. Ile w nas jest pewności, że sami sobie nie mamy nic do zarzucenia? Że nasza krystaliczność pozwala oceniać innych? Sądzić, że możemy osądzać?

To takie małe polskie piekiełko. Nie, nie sądzę żebyśmy byli tym skażeni jakoś wyjątkowo. Ale wyjątkowo powinniśmy być na to piekiełko wyczuleni. Powinniśmy nadstawiać policzek, pomagać oczekującym pomocy, wyciągać dłoń, nie wylewać jadu, nakrywać dodatkowy talerz, przekazywać znak pokoju...

A nawet to nam niespecjalnie wychodzi. Widać to w akcji środowisk katolickich i gejowskich. Jej cel: pokazanie, że mimo różnic można się do siebie odnosić z szacunkiem. Episkopat z szacunkiem przypomniał, że akcja rozmywa wymagania Ewangelii. Jakby przekazywanie znaku pokoju mogło być wykorzystane w niecnym, nieewangelicznym celu. Wiem, że nie tylko ja czuję dysonans...

Więc sobie spaceruję i nucę z Marią Peszek... Dziś nad ranem mi się przyśnił / Kraj kwitnącej myśli...