Dlaczego powinniśmy dbać o dobre relacje z naszymi dziećmi, tłumaczy Anna Samborska

Zaczął się właśnie Tydzień Dziecka. Wiele instytucji kultury proponuje zajęcia, w których rodzice mogą spędzać czas ze swoimi dziećmi.

Rodzice często nie mają czasu, nie mają też świadomości, że warto z dzieckiem wspólnie spędzać czas, zachęcać do rozwijania zainteresowań, pasji. Tydzień dziecka to świetny pretekst do integracji. Choć często kończy się to i tak tym, że rodzice nie mają czasu. Dlatego w ramach zajęć edukacyjnych często to szkoły wychodzą na takie inicjatywy.

No właśnie - rodzice są tak zapracowani, że nie mają dla swoich pociech czasu nawet w Tygodniu Dziecka. A przecież to ważne, by poświęcać im uwagę.
Tak, rodzice tłumaczą się zapracowaniem. A prosimy, zachęcamy, tłumaczymy, jak ważne jest wspólne spędzanie czasu z dzieckiem. Bo dbanie o relacje to nie jest nic trudnego - wystarczy nawet takie wspólne wyjście do muzeum, uczestniczenie w jakichś warsztatach. Na takich spotkaniach często odkrywamy siebie nawzajem na nowo. Bo w domu - nie oszukujmy się - często nie mamy takich sytuacji, żeby wspólnie pograć w jakieś gry, porozmawiać. Porozumiewanie się często ogranicza się do pytania: jak było w szkole? I to jest właśnie przykre i straszne. I stąd jest dużo różnych trudności u dzieci z wyrażaniem uczuć emocji, z odreagowywaniem. Bo te relacje rodzic - dziecko nie są takie idealne, jakbyśmy tego oczekiwali. A dzieci ich naprawdę bardzo potrzebują.

Piotr Liedke: Nauczyciel jest trochę aktorem, który gra rolę autorytetu

Dlaczego tak się dzieje?

Zazwyczaj rodzice argumentują, że muszą pracować i zarabiać na utrzymanie rodziny. To pierwszy powód. No a później - zawsze znajdzie się coś, co trzeba natychmiast załatwić. Ale jak się chce znaleźć czas... Bo kiedy go znajdziemy? Jak dziecko dorośnie? Będzie już za późno...
Trudno rodzicom powiedzieć, żeby nie pracowali. Ale co Pani radzi rodzicom, którzy tego czasu mają tak mało? Jak go efektywnie spędzić z dzieckiem?
Na pewno ważna jest rozmowa z dzieckiem. I takie wspólne poprzebywanie. Niech to będzie pół godziny, ale takie szczere. I żeby dziecko wiedziało: teraz jestem tyko dla ciebie. Bo rodzice wożą niby dzieci na zajęcia dodatkowe. Ale wtedy wrzucają dziecko do samochodu, radio gra, mama sobie, dziecko sobie. Wysadzają, wprowadzają. Jak na dworcu kolejowym. A to ważne, by zadbać o to, by - nieważne jakim kosztem - wygospodarować czas dla swego dziecka.

A jeśli dziecko już za bardzo przyzwyczaiło się do tego, że kontakty z rodzicem ograniczają się do tego pytania: jak było w szkole? Jak z powrotem nawiązać te relacje?

Po prostu rozmawiajmy: o kolegach, o znajomych, o zainteresowaniach, co lubi. Trzeba poznać własne dziecko, jakie ma predyspozycje. I czymś je zainteresować. Bo to często od rodzica wychodzą takie pierwsze pomysły: a może koło szachowe, może judo, może taniec? Poza tym jest wiele sposobów spędzania wolnego czasu: czy jazda na rowerze, czy bieganie, czy łowienie ryb, zbieranie grzybów. A nawet praca w domu: pomoc przy sprzątaniu, wspólne upieczenie ciasta.

Opowiadać też dziecku o sobie?

Oczywiście! Jak minął dzień, jak w pracy, jak się czułam. W ten sposób też nawiązujemy relacje, a dziecko ma w rodzicu wsparcie i partnera do rozmowy. Bo rodzic ma być nie tylko autorytetem, ale też ostoją, azylem.