Zapomniana historia sprzed kilku lat

Dobry obyczaj nakazuje nie podważać wyroków sądu, co najwyżej można pokusić się o komentowanie uzasadnień. I dlatego ani słowa o finale procesu szefa nieistniejącego już w Białymstoku Teatru TrzyRzecze. Niemniej sprawa ta przypomniała mi historię sprzed kilku lat. W październiku 2012 roku miasto współorganizowało debatę o dalszym finansowaniu Festiwalu Pozytywne Wibracje. Przeciwko temu wsparciu protestowały białostockie, niezależne inicjatywy kulturalne. Uważały, że pieniądze te powinny trafić do lokalnych inicjatyw. Zwłaszcza, że niektóre z nich znacznie lepiej promowały Białystok niż importowany festiwal, ale urzędnicy tego nie widzieli.

Oponenci odnieśli sukces, bo miasto zaprzestało łożenia na letnie wibrowanie. Ale rykoszetem podczas tamtej debaty okazało się, że niechęć do obcego może kiełkować nie tylko na podłożu religijnym, narodowościowym, etnicznym, koloru skóry, ale także ekonomicznym. A nośnikiem takich postaw są już nie tyle skrajne elementy, ale środowiska, które tak często podkreślały (słusznie), że tylko dzięki działaniom kulturalnym i edukacyjnym jesteśmy w stanie pozbyć się w regionie skłonności do postaw ksenofobicznych. Tymczasem w październiku 2012 roku tym obcym okazał się ten, który wyciąga ręce po miejskie, nasze pieniądze. I w tym wypadku nie miało znaczenia, czy przychodzi z pomysłem dobrym lub kiepskim. Wśród tych, którzy głośno krzyczeli przeciwko temu obcemu dało się słyszeć nie tylko szefa Teatru TrzyRzecze. Tak bardzo zabrakło wtedy tolerancji, którą później tak ochoczo wzięto na sztandary.