Skoki spadochronowe. Sport ekstremalny, bez którego życie traci sens (zdjęcia)

[galeria_glowna]
Zawsze marzyłem o lataniu - mówi Sławomir Sieńczuk. Oczywiście, najpierw pomyślał o sekcji szybowcowej. Gdy skończył 16 lat, poszedł na lotnisko. Okazało się, że zgłosił się ciut za późno. Zapisy na szybowce już się skończyły.

- Skierowano więc mnie do poczekalni, czyli sekcji spadochronowej - mówi Sławek. - A ja oczywiście myślałem tylko o tym, że za rok pójdę do wymarzonej sekcji szybowcowej.

Nie jestem niedorajdą

Na swoje pierwsze skoki czekał długo. Na lotnisko przyszedł zimą, a wtedy przecież się nie skacze. Ale pamięta wszystko dokładnie.

- Bo tego się nie zapomina - uśmiecha się Sławek. I na dowód opowiada, że pierwszy skok wykonał dokładnie 4 lipca 1982 roku.

- Była ładna słoneczna pogoda, lekki wiaterek - wspomina. - Ciągle pamiętam, co czułem, co widziałem, w jakiej pozycji zawisłem, a nawet gdzie wylądowałem.

Spodobało mu się skakanie, ale i tak cały czas w głowie miał szybowce. Aż do szesnastego skoku. Wtedy tak nieszczęśliwie wylądował, że złamał nogę.

- Pomyślałem, że jak teraz odejdę, to będą mnie traktowali jak niedorajdę, którego byle niepowodzenie zniechęca. Więc dalej brnąłem w skoki.

Skoki szybko stały się pasją.

- I do pewnego momentu była to tylko pasja, ale gdy zrobiłem uprawnienia instruktora, doszedłem do wniosku, że może to być również źródło utrzymania. Teraz więc żyję tylko z uprawiania tego sportu, szkolę, organizuję skoki tandemowe.

Dlaczego się skacze?

- To trudne pytanie - drapie się po głowie Sławek Sieńczuk. - Skaczę, bo lubię. To jest taka swoboda bycia w powietrzu. Przeżywania krótkofalowej adrenaliny. Nawet chęć doznawania takich emocji, że to jest ryzyko. Bo skaczemy również w grupach. Te skoki dają mnóstwo radości, ale zawsze może być tak, że ktoś coś zepsuje, komuś się coś nie uda, nie wyjdzie. Takie skoki to też myślenie o innych, zespołowa, bardzo odpowiedzialna dyscyplina sportu.

I niebezpieczna. Ale jak zapewnia Sławek Sieńczuk wcale nie dlatego, że coś się może zdarzyć w powietrzu. Skoki przede wszystkim wciągają. Jak ktoś już zacznie, to chce skakać coraz więcej i więcej. Nawet kilka razy dziennie, a to kosztuje. Mimo to namówił żonę, by skakała. Nie protestował, gdy Michał, jego starszy syn, nałożył pierwszy raz spadochron. I wie już, że nie będzie miał nic przeciwko, jak to samo zechce zrobić młodszy syn.
Ja nie chcę tu być

Michał nie miał wyjścia. Musiał skakać. No bo jak: całe życie na lotnisku, mama skacze, tata skacze, a do tego jest instruktorem. - Miłość do skoków wyssałem z mlekiem matki - śmieje się dziś. I przyznaje, że o pierwszym skoku marzył bardzo długo. A tata cały czas mu powtarzał: Jeszcze nie, jeszcze nie teraz, jest za wcześnie. Nie jesteś gotowy.

W końcu, gdy Michał skończył 13 lat zabrał go na Litwę, na pierwszy skok w tandemie. Kolejny skok, już samodzielny, na linie desantowej, Michał wykonał dwa lata później. Ale naprawdę ostra jazda zaczęła się sezon później.

Dziś Michał ma 19 lat i ponad 500 skoków za sobą. Ten pierwszy skok, tak jak ojciec, pamięta dokładnie. Jak wchodził do samolotu. Jak szykował się do wyskoczenia. I jak w końcu, gdy wyskoczył, zatkał go straszliwy pęd powietrza. Mówi, że widział wszystkie drobiny latające koło niego, a niżej - otchłań.

- Wtedy w głowie miałem jedną myśl: ja nie chcę tu być - przyznaje dziś Michał. I opowiada, że wydawało mu się to wszystko bardzo mało naturalne.

Jednak jednocześnie i strach, i adrenalina, i endorfina, czyli hormon szczęścia, który - jak zapewnia Michał - wydziela się przy każdym skoku - nakręcały go, żeby spróbować jeszcze raz.
Pierwszy skok tata obserwował z ziemi. Przy następnych stał się już instruktorem.

- I teraz mój tata ma trzy twarze. W domu jest oczywiście moim ojcem, pyta o szkołę, o oceny. Na lotnisku jest instruktorem. A ostatnio również i partnerem - wylicza Michał.

Bo teraz współpracują przy skokach. Wszystko zaczęło się od braku pieniędzy, gdyż latanie to koszty. Za samo miejsce w samolocie trzeba zapłacić około 70 zł. Do tego dochodzi wypożyczenie spadochronu, a dla początkujących - jeszcze opłacenie instruktora.

- Ja miałem o tyle łatwiej, że jak zacząłem skakać, to mój tata zaczynał już prowadzić szkółkę. Zawsze się więc znalazł jakiś wolny spadochron, który mogłem sobie pożyczyć - opowiada. Ale za resztę musiał już płacić.

- A przecież 16-letni dzieciak nie pójdzie na budowę, żeby zarobić sobie na skoki - mówi Michał. Na szczęście na lotnisku praca też zawsze się znajdzie. Michał zaczął układać spadochrony. Za każdy dostawał 15 zł.

- Jak były dobre weekendy, potrafiłem ich ułożyć 20-30. To, co zarobiłem, od razu przeskakałem tego samego dnia - opowiada chłopak.

Teraz zarabia na kręceniu filmów i robieniu zdjęć ze skoków w tandemach. Pracuje z ojcem. Najpierw fotografował dla przyjemności. Potem okazało się, że jak z zachodu przyszła moda na tandemy, tak i również na ich filmowanie. Michał pojechał więc na tunel aerodynamiczny do Anglii.

- Tam pod okiem mistrzyni świata uczyłem się najważniejszych ruchów, żeby doskonalić sylwetkę, żeby lepiej latać - opowiada.

Ta precyzja ruchów jest przy fotografowaniu tandemów bardzo ważna.

- Bo pasażer tandemu często nie wie dobrze, jaką postawę przyjąć. I tandem na przykład nagle zaczyna lecieć w lewo. Więc ja, żeby zrobić dobre zdjęcie, gonię go też w lewo. A wtedy oni z powrotem lecą w prawo - śmieje się Michał. I zapewnia, że już teraz fotografowanie idzie mu bardzo dobrze.

Jednak przyznaje, że spadochroniarstwo to przede wszystkim świetny sport. Dla wielu stał się sposobem na życie.

- Nie wyobrażam już sobie nie skakać. Jak przychodzi sezon, to tylko o tym myślę. Szkoła od poniedziałku do piątku, a po szkole od razu na skoki. A w weekendy na Litwę. Chcę jak najwięcej skakać. Skoki to ciągłe podróżowanie, szukanie wrażeń.

Ale bywa, że tych wrażeń jest za dużo. Taki moment też przychodzi. Skoki nie dają już tej radości. Wtedy warto dać sobie na luz, odczekać dzień, albo nawet miesiąc.

- Wtedy można znów poczuć się jak przy pierwszym skoku - mówi Michał.