Laureatka zyskała - papież nie stracił

Reakcją wielu na wczorajszy werdykt Komitetu Noblowskiego jest rozczarowanie. Nie dlatego, że Pokojową Nagrodę Nobla dostała Szirin Ebadi, działaczka na rzecz praw człowieka w Iranie, ale - że nie otrzymał tej nagrody papież. Żadna inna kandydatura bardziej nam tu nie pasowała jak właśnie jego, z bogactwem dorobku 25-lecia pontyfikatu, z zaangażowaniem na rzecz pokoju, nawoływaniem do zgody, przekraczaniem progu nadziei na pojednanie nie tylko chrześcijan, ale wszystkich wielkich religii. I z jego wiekiem, znaczonym postępem cierpień, coraz częstszym zmaganiem się ze słabością fizyczną. "Nagrodę Nobla przyznaje się za życia. Więc jeśli nie teraz, to kiedy?" - wielu z nas tak myślało, tak jednoznacznie sugerowały media.
Szkoda, że dopiero wczoraj, w dniu ogłoszenia werdyktu, pojawiły się głosy, że papież działa ponad nagrodami i wszystko, co uczynił, czyni nie dla nagród. I tak naprawdę, czy należy go zgłaszać do nagród?
Laureatka z Iranu zyskała. Nie chodzi o pieniądze, ale prestiż nagrody. Dzięki temu stała się bardziej znana i zapewne łatwiej jej będzie teraz kontynuować dzieło życia - drążyć w świadomości swoich współrodaków i współwyznawców, że islamskie prawo można i trzeba godzić z demokracją, równouprawnieniem, wolnością religii i słowa. Jakże bliskie są te przesłania pragnieniom Jana Pawła II, by zbliżać do siebie ludzi różnych kultur, ras i wyznań - dzieci jednego Boga. Nagroda dla Szirin Ebadi - pierwszej muzułmanki w panteonie laureatów Pokojowego Nagrody Nobla - pomoże konkretniej kreślić tę piękną perspektywę. A papież nic nie traci. On bez nagród jest widoczny, a jego orędzie idzie przez świat z tą samą mocą. Jemu nagrody niepotrzebne. Im więcej takiej świadomości, tym mniej rozczarowania.