Jagiellonia Białystok zadziwiła całą piłkarską Polskę. Oto dlaczego Żółto-Czerwoni zostali sensacyjnym mistrzem kraju

Nikt latem minionego roku nie przewidywał, że borykający się z problemami finansowymi klub, prowadzony przez niedoświadczonego, 31-letniego szkoleniowca, który na dodatek stracił króla strzelców (Marc Gual przeniósł się do Legii Warszawa), będzie poważnym zagrożeniem dla ekipy ze stolicy, Lecha Poznań, Pogoni Szczecin, czy Rakowa Częstochowa.

A jednak! Jagiellonia rozpoczęła co prawda od bolesnej porażki 0:3 w Częstochowie, ale potem grała najlepszy, najbardziej widowiskowy i skuteczny futbol. Mimo że walka ze Śląskiem Wrocław trwała do ostatniej kolejki i przy równej liczbie punktów decydował bilans bezpośrednich spotkań (1:2 i 3:1), to według zdecydowanej większości opinii tytuł trafił w ręce tych, którzy najbardziej na to zasłużyli w przekroju całego sezonu.

- Brawo Jaga. Zasłużony tytuł mistrza Polski. Gratulacje dla wszystkich, którzy się do tego przyczynili. Można powiedzieć - NARESZCIE - napisał na portalu społecznościowym Zbigniew Boniek, jeden z najlepszych w historii polskich piłkarzy, były prezes PZPN-u.

Statystyki Żółto-Czerwonych są fantastyczne. W całej lidze nie ma ani jednej drużyny, z którą nowy mistrz Polski nie zdobyłby punktu, a tylko trzy kluby nie zostały przez Dumę Podlasia przynajmniej raz pokonane:

• Lech Poznań (3:3 i 1:2)
• Pogoń Szczecin (1:2 i 2:2)
• Piast Gliwice (0:0 i 1:1).

Nie było też ekipy, której Jaga nie strzeliłaby gola. Blisko zatrzymania białostockiej nawałnicy był Piast, ale w 90. minucie spotkania przedostatniej kolejki sposób na jego obronę znalazł Jesus Imaz. Jak się okazało, bramka Hiszpana dająca Jadze remis, tak naprawdę była też trafieniem na wagę mistrzostwa Polski.

Światła reflektorów najbardziej zwrócone były na piłkarzy i trenera Adriana Siemieńca, ale sukces był dziełem wielu ludzi. Jak podkreślał w wywiadzie z nami prezes Wojciech Pertkiewicz, na sukcesy zapracowali w Jagiellonii wszyscy, od akcjonariuszy, po osoby pracującą w recepcji.

Triumf musi mieć jednak swoje twarze. Bez wątpienia jedną z nich był sam prezes Pertkiewicz, który doprowadził do porządku sprawy ekonomicznie i zespół mógł się skupić tylko na grze. Postawienie na nogi finansów klubu pozwoliło też to, że w przerwie zimowej nie doszło do znaczących osłabień kadrowych, a z ważnych zawodników odszedł jedynie obrońca Miłosz Matysik. Stabilizacja kadrowa sprawiła, że wiosną Jaga mogła skutecznie powalczyć o złote medale.

Właściwym człowiekiem na właściwym miejscu okazał się też dyrektor sportowy Łukasz Masłowski. Piłkarska Polska była zdumiona, że przy zerowym budżecie na transfery latem do Białegostoku przyszło siedmiu zawodników, z których każdy był w wzmocnieniem, a kilku (Afimico Pululu, Adrian Dieguez, Dominik Marczuk) stało się gwiazdami PKO Ekstraklasy.

Zasługą prezesa i dyrektora sportowego jest też to, że zaufali trzeciemu z jagiellońskich muszkieterów - Adrianowi Siemieńcowi. Niedoświadczony trener okazał się powiewem świeżości w lidze, przekonał do swojej wizji futbolu piłkarzy, złapał z szatnią znakomity kontakt, a to przełożyło się na wyniki.

W mediach nie brak zarzutów, że Jagiellonia to najsłabszy od lat mistrz Polski. Kierując się skromnym - jak na zdobywcę tytułu - dorobkiem punktowym, można dojść do takiego wniosku, ale trzeba też zaznaczyć, że ten "słabeusz" strzelił w zakończonym właśnie sezonie aż 77 goli. Takiego dorobku nie miał w XXI wieku żaden inny mistrz Polski.

Żółto-Czerwoni mieli ogromną siłę rażenia w ataku, a godne podkreślenia jest to, że nie byli uzależnieni od jednego, czy dwóch strzelców, tak jak to miało miejsce na przykład w Śląsku, który punktował w głównej mierze dzięki skuteczności Erika Exposito. W ekipie Dumy Podlasia sześć i więcej bramek zdobyło aż siedmiu zawodników. Najwięcej - po 12, mieli Imaz i Pululu.

Plusem Podlasian było też to, że gole strzelali oni zarówno z ataku pozycyjnego, kontry, jaki i stałych fragmentów gry. Mistrzem w tym ostatnim elemencie był Bartłomiej Wdowik, który ze stojącej piłki zaliczył aż dziewięć trafień. Osiągniecie - jak na lewego obrońcę - znakomicie. Gdyby tak jeszcze w Jadze był jakiś specjalista od dalekich rzutów piłki z autu...

To, że białostocki zespół nie był faworytem do mistrzostwa, a nawet miejsc medalowych, działało na jego korzyść.

- Nie wybiegamy myślami daleko w przyszłość. Skupiamy się na kolejnym meczu i będziemy chcieli go wygrać - powtarzał wielokrotnie trener Siemieniec.

Takie podejście sprawiło, że jakkolwiek presja na Żółto-Czerwonych rosła, to i tak była mniejsza niż na najgroźniejszych konkurentach. W Legii każde miejsce, oprócz pierwszego, odbierane jest jako porażka. Ogromne oczekiwania były w Lechu, w Częstochowie też mocno liczono, że Raków obroni tytuł, w pewnym momencie w dublet (mistrzostwo i Puchar Polski) mierzyła Pogoń Szczecin.

Duże oczekiwania i zawód z powody braku ich spełniania, wywoływały określone reakcje kibiców. Krytyka przybierała różne, często dosyć gwałtowne formy. Tymczasem wokół Jagiellonii było spokojnie. Kibice przyjęli filozofię trenera i bezwarunkowo wspierali Żółto-Czerwonych w każdym kolejnym meczu. Przywilej bycia "czarnym koniem" został bardzo dobrze wykorzystany.

Można zastanawiać się nad tezą, że mistrzostwo Jagiellonii wynikało ze słabości ligowych potentatów, a walka o najwyższe laury była wyścigiem żółwi. To jednak zadanie dla mediów z Warszawy, czy Poznania. W Białymstoku najważniejsze jest to, że pierwszy w historii tytuł mistrzowski trafił do stolicy Podlasia i nie ma co przejmować się opiniami tych, którzy próbują umniejszyć ogromny sukces. Mistrz, to mistrz.