Wielki Gatsby to wielkie kino. I do śmiechu i do łez

Siła filmu: Wielki Gatsby (jak i powieści Scotta Fitzgeralda, na podstawie której go nakręcono) tkwi w jednym. Chodzi o umiejętne sterowanie emocjami. Widz w jednym momencie śmieje się do rozpuku, by zaraz potem ronić łzy.

Dużym atutem filmu są też kreacje aktorskie. Leonardo DiCaprio jako Gatsby wciąż jest w niezłej formie (ostatnio pokazał to zresztą w filmie: Django), jednak aktorstwo na najwyższym poziomie pokazał Tobey Maguire, kojarzony do tej pory wyłącznie jako kinowy Spider-Man. Dużo mniej zachwyca Carey Mulligan, która gra dość sztucznie. Ale z drugiej strony, taki był właśnie powieściowy pierwowzór.

Tytułowy Gatsby to człowiek szalenie zakochany w kobiecie na którą go nie stać. Daisy - bo tak nazywa się ta blond-piękność - pochodzi z bardzo bogatej rodziny. Tymczasem Gatsby wciąż ma puste kieszenie. Kiedy udaje mu się w końcu dorobić fortuny, postanawia zawalczyć o ukochaną. Tyle, że ona wyszła już za mąż. Chociaż fabuła brzmi jak z taniego romansu, widz ani chwili się nie nudzi. Akcja poprowadzona jest w taki sposób, że z każdą minutą dowiadujemy się czegoś nowego zarówno o bohaterze, jak i świecie, jaki go otacza. Aten ostatni również jest ciekawy. W Nowym Jorku lat 20. ubiegłego wieku odbijał się przekrój społeczny ówczesnych Stanów Zjednoczonych. Bogacze urządzali sobie coraz wystawniejsze bale, a biedota popadała w coraz większą biedę.

Najważniejszy jest jednak wątek miłosny. Gatsby tak naprawdę jest zakochany nie w żywej kobiecie, ale w swoim jej wyobrażeniu. Stąd też zwraca uwagę na takie szczegóły jak zielone światło na przystani, przy której mieszka Daisy. Dla niej to tylko kolor, dla niego - symbol nadziei. Dlatego też Gatsby skończy tak jak skończył. Ale to już inna historia.

Zaplanuj wolny czas - koncerty, kluby, kino, wystawy, sport