Tadż Mahal

Grobowiec jest idealnie symetryczny. Nawet ogrody wybudowano i obsadzono roślinnością w zgodzie z tą zasadą. To jest też cud inżynierii. Wystarczy powiedzieć, że cztery wieże okalające mauzoleum - minarety - są lekko wychylone od budowli. Konstruktorzy nie chcieli, by podczas trzęsienia ziemi zniszczyły centralny budynek. Na szczęście nigdy nie sprawdzono, czy system działa.

Historia miłosna cesarza Szahdżahan do jego pięknej i młodej żony jest nietypowa dla świata islamskiego. Przede wszystkim dlatego, że Mumtaz Mahal ("Wybranka Haremu" - takie imię przybrała po ślubie) była aż do śmierci jedyną żoną cesarza. Miłość skończyła się tragicznie - zmarła przy porodzie czternastego dziecka.
Szahdżahan wpadł w rozpacz. Postanowił jednak dać jeszcze jeden dowód swojej miłości i postawić najwspanialszy grobowiec ku czci żony na świecie. Ufał też, że w ten sposób da swojej ukochanej nieśmiertelność.
Z budową łączy się jeszcze jedna, równie tragiczna, legenda. Według przekazów głównym budowniczym Tadż Mahal był Pers Ustad Isa, który po ukończeniu dzieła został na rozkaz Szahdżahana oślepiony, by nigdy nie mógł stworzyć budowli równie pięknej. Teraz grobowiec jest uważany za najpiękniejszą tego typu budowlę w Azji. Znalazł się na liście zabytków UNESCO.

l Tadż Mahal ma ponad 60 metrów wysokości i jest najwyższym tego typu mauzoleum na świecie
l w czasach świetności przed budowlą stało 2000 żołnierzy, którzy dzień i noc musieli pilnować bajecznych skarbów. Wiele z nich nie doczekało do dziś, bo zostały rozgrabione. Wnętrze zdobione było szmaragdami zrabowanymi przez Anglików, natomiast komnata grobowa pierwotnie diamentami i złotem, ale jeden z synów cesarza zastąpił je rzeźbami z marmuru gdyż potrzebował pieniędzy na tłumienie buntu.
l grobowiec wykonano z marmuru przywiezionego z odległego o ponad 320 km kamieniołomu, lecz nie jest to całkowicie biała budowla, marmurowe powierzchnie są zdobione tysiącami szlachetnych i półszlachetnych kamieni, a do dekoracji kaligraficznych użyto czarnego marmuru.
l budynek ma cebulasty kształt, z wieżyczkami na skrzydłach, sama środkowa kopuła ma 24,5 m wysokości i 17,7 m średnicy.
l mauzoleum jest otoczone z trzech stron murem. Prowadzi do niego trzydziestometrowa brama wejściowa z czerwonego piaskowca.

Tadż Mahal leży w Indiach obok wielkiego miasta Agra (już w XVII wieku mieszkało tu ponad 750 tysięcy osób). To stolica niegdysiejszego Państwa Mogołów - obejmującego obecne Indie. Najłatwiej się tu dostać pociągiem, choć to eufemizm. Indyjskie pociągi znane są z przeładowania, nawet wykupienie kuszetki nie daje gwarancji komfortu.
Z dworca do grobowca najlepiej wynająć rikszarza. A to dlatego, że jeśli dobrze trafimy nie zapłacimy za podróż ani grosza. Rikszarze mają bowiem podpisane umowy ze sklepikarzami - wiozą turystów do wybranych lokali, a ich właściciele za to płacą rikszarzom. Interes opłaca się wszystkim.
Zwiedzanie mauzoleum kosztuje - ale niewiele. Jednak jeśli postanowimy zwiedzić to miejsce po zachodzie słońca cena podskoczy dwukrotnie.

Prace nad Tadż Mahal rozpoczęto 1632, ukończono 1648, przy udziale ok. 20 tys. robotników, artystów perskich, a także europejskich, m.in. Francuza Austina z Bordeau i Włocha Geronima Veronea z Wenecji. Z Radżputanu, odległego od Agry o setki kilometrów, sprowadzano wielkie bryły białego marmuru makrańskiego. Wszelkie niezbędne materiały i klejnoty potrzebne do budowy sprowadzano z Tybetu (turkusy), Cejlonu (lapiz-lazula), Rosji (malachity), Bagdadu i Egiptu.
By podnieść ciężki marmur na wysokość ponad 70 m. zbudowano rampę o długości 4 km Z całego orientalnego Świata, a także z Europy, Ściągano do Agry najwybitniejszych murarzy, kaligrafów i artystów, którzy poświęcili kilka lat życia na uczynienie z Tadż Mahal najwspanialszego grobowca świata.