Stanisław Wojdata opowiada o Puszczy

Lasy w regionie północno-wschodnim są bardziej zbliżone do tajgi syberyjskiej niż do lasów charakterystycznych tej części Europy - rozpoczyna swą opowieść Stanisław Wojdat z Czarnej Białostockiej.

Leśny wędrowiec przemierzający ostępy puszczy o lesie wie bardzo dużo. Skrupulatnie zdobywaną wiedzę naukową poparł wieloletnią obserwacją puszczańskiej fauny i flory.

- Należy pamiętać o tym, że tam gdzie rośnie świerk, zawsze mamy do czynienia z lasem tajgowym - ciągnie swoje opowiadanie pasjonat przyrody.

Budzisk - najstarszy rezerwat

Jadąc drogą za zajazdem leśnym w Czarnej Białostockiej, rychło znajdziemy się na terenie rezerwatu Budzisk, który jest najstarszym rezerwatem w Puszczy Knyszyńskiej. Jego północna część leży na terenie gminy Czarna Białostocka, a południowa na obszarze gminy Supraśl.

Rezerwat został utworzony w 1970 roku na prawie 15 ha, a w 1987 roku powiększony do 328 ha. Jego część podlega całkowitej ochronie i zakazana jest tam jakakolwiek działalność człowieka.

Cenne grądy, świerczyny i łęgi

Teren rezerwatu jest w wysokim stopniu naturalny i jako jeden z pierwszych w Puszczy Knyszyńskiej stał się obiektem badań naukowych.

Bardzo charakterystyczne dla rezerwatu są tzw. grądy, w których dominują graby. Grądy rosną na wzniesieniach morenowych powstałych po lodowcach (nagromadzenia żwiru pozostałe pomiędzy obniżeniami terenu).

W rezerwacie Budzisk najbardziej cenny jest grąd kokoryczowy. Porasta on szczyty pagórków, w odróżnieniu od innych grądów, które sadowią się na zboczach wzniesień i dolin. Najbardziej popularnymi w nim roślinami są kokorycz pełna i pusta (na zdjęciu rysunek rośliny).

W Budzisku oprócz grądów rośnie też typowo tajgowa odmiana lasu występująca na podmokłym podłożu, czyli tzw. świerczyna bagienna, rzadko spotykana w Polsce.
Kolejnym unikatem jest dośćź dziwny twór, czyli łęg wiązowo-jesionowy-osobliwość puszczy sadowiąca się na terenie występowania źródeł.

Rzeczka i liczne źródliska

Przez rezerwat przepływa malownicza rzeka Migówka wzdłuż której w dolinie i na jej zboczach sadowią się zespoły zbiorowisk roślinnych. Są to tereny podmokłe, bagienne i torfowe.

Występują na nich liczne źródliska, które w większości lokują się w pobliżu strumieni. W Budzisku są dwa typy źródeł. Pierwszy ma kształt niszy, z której dna i brzegów wypływa woda, a dno pokryte jest kamieniami i mchami, drugi to uwodnione pagórki, z których podnóża wypływa rdzawa woda.

Tajemniczy warkot

Ktoś, kto od dziecka przemierza leśne ostępy, będzie z pewnością skarbnicą niesamowitych opowieści. Pan Stanisław z ochotą przytacza jedną z nich:

- Kiedyś wczesną wiosną wybrałem się do Budziska w celu zbierania rogów. W lesie spotkała mnie zamieć, więc postanowiłem ją przeczekać i ukryłem się. Nagle dobiegły mnie odgłosy przypominające warkot silnika motoru lub piły. Bardzo mnie to zainteresowało i zaniepokoiło. Postanowiłem zbliżyć się do miejsca, skąd dochodziły. Jakie było moje zdziwienie, gdy spojrzałem do góry. Okazało się, że to dzięcioł uderzał z taką częstotliwością w drzewo - wspomina.

Na podstawie opowieści . Kolejna część w następnym numerze.