Mijający czas

Musiał być i zegar, by lud spoglądał na upływający czas, ten zaś wyznaczał kolejność pokoleń i epok. Historię tej niezwykłej - wciąż niedocenionej należycie ulicy - można badać na różne sposoby.

W czasach Branickich szybko się zabudowywało na prawym brzegu rzeki Białej Nowe Miasto vel Neustadt. Z woli władz zaborczych przemianowano je na Aleksandrowską, by przypominało o carach.

W początkach II Rzeczpospolitej Białystok nie mógł nie mieć Warszawskiej, tyle że w 1934 roku tu właśnie upamiętniono Bolesława Pierackiego. Sowieci zamordowanego ministra zastąpili zwycięską Armią Czerwoną. Za Niemców była to Schroetterstrasse, po wojnie znów Warszawska, i niech tak już będzie!
Notabene, w 1954 roku, po przyłączeniu Starosielc, pojawiła się druga Warszawska, tamtą jednak zamieniono czujnie na Mariana Buczka.

Wróćmy do pana Michała. Sam ponoć skonstruował aparat fotograficzny i nim to w 1913 roku uwiecznił kilka scen ulicznych, także siebie i córki. Był wówczas w sile wieku, nosił kapelusz dobrej marki i wąsy kawalerzysty. Myślę, że był bardzo pogodnym człowiekiem, bo tego przecież wymaga szacowny zawód zegarmistrza.
Miał i niezwykłe marzenie, chciał wykonać skrzypce na miarę mistrza Stradivariusa. Szkoda, że się nie udało. Jakże mogło być nastrojowo: smutny jesienny pejzaż ulicy niemal w samo południe (12.15), tykający dostojnie zegar i rzewna melodia grana na skrzypcach. A może ktoś z możnych naszego miasta zechce odtworzyć "cebulę" większą niż szwajcarskie! Podaję na wszelki wypadek lokalizację zakładu Michała Kuczyńskiego: ul. Warszawska, wjazd koło Księgarni Medycznej. Więcej fotografii pradziadka posiada Zdzisław Głębocki - dziękujemy za udostępnienie rodzinnych pamiątek.

Czekamy teraz na zdjęcia przypominające o rocznicy 11 listopada