Jerzy Tomzik i jego Chór Supraski (wideo)

Od dawna prowadzi Pan Chór Supraski?

Jerzy Tomzik: Niedawno obchodziliśmy piętnastolecie. Śpiewamy jako chór regionalny, można powiedzieć miejski. Śpiewamy kolędy, pieśni religijne, pieśni patriotyczne, ale w innych opracowaniach niż wszyscy. Idziemy bardziej w kierunku parajazzowego grania i śpiewania, w stronę gospel, soul, funky. No i piosenki rozrywkowe też śpiewamy, bo dużo jest młodzieży (w tej chwili w chórze jest sama młodzież).

Młodzież głównie z Supraśla?

Tak, głównie z Supraśla: ze szkoły podstawowej, z gimnazjum. Jest też kilka fajnych osób z Liceum Plastycznego w Supraślu. Okazuje się, że ci młodzi ludzie są różnie utalentowani. Nie tylko malarsko, rzeźbiarsko, tkacko, ale również i wokalnie.

Łatwo zachęcić młodzież do śpiewania?

Tu w Supraślu bardzo trudno. Może dlatego, że ostatnio nie było o nas wiele słychać? Mam nadzieję, że koncerty, które teraz zaśpiewamy, skierowane specjalnie do młodzieży z tutejszych szkół, zachęcą ją do wzięcia udziału w naszych zajęciach. Samo śpiewanie w chórze to nie tylko śpiewanie par exellance. Jest w tym również troszkę kindersztuby oraz nauka obycia estradowego. Zwracamy uwagę jak wygląda oko, jak ręka, jak sukienka, jak makijaż - to jest taka kindersztuba.

Czyli w ramach tego chóru przygotowuje Pan też solistów do późniejszego śpiewania estradowego?

Tak, prawie wszyscy mają ambicję śpiewać solo. Jednak, wbrew powszechnemu przekonaniu, według mnie, śpiewanie zaczyna się od chóru, potem jest grupa, a dopiero na końcu solo. Tyle, że niektórzy chcieliby od razu wziąć mikrofon i błyszczeć, a to się nie da tak zrobić. Bo żeby porządnie i profesjonalnie śpiewać, trzeba się mocno napracować. To nie przychodzi tak łatwo.

Skąd bierze Pan aranżację do utworów wykonywanych przez Chór Supraski?

Sam wszystko aranżuję. Rozpisywanie na głosy, harmonizowanie - to wszystko jest moja robota. Tych nut nigdzie się nie dostanie. Mnie nie interesuje śpiewanie takiego repertuaru, jaki śpiewają wszystkie chóry dookoła, lepiej lub gorzej. Zresztą, jest bardzo wiele chórów dobrze śpiewających.

Są wśród Pana chórzystów z Supraśla osoby, które mogłyby zostać idolami?

Bardzo nie lubię takich określeń. Media szukają od razu, pytają czy są gwiazdy. Nie... To jest bardzo fajna, zdolna młodzież. Niekoniecznie wszyscy muszą od razu zostać gwiazdami. Jeżeli będą umieli docenić, jak powstaje piosenka, jak się trzeba natrudzić, żeby to było, to też bardzo dobrze. W ten sposób wychowujemy bardzo świadomego słuchacza.

Ciekawi mnie, co Pan sądzi o lekcjach muzyki w szkole.

W oświacie nauka muzyki i śpiewu (i w ogóle takie zajęcia umuzykalniające) nie istnieje. Młodzież przychodzi do mnie z zerową wiedzą i z zerowymi umiejętnościami. Ci, co już coś umieją, są po jakiś nielicznych szkołach w naszym województwie, które prowadzą zajęcia na profesjonalnym poziomie. Aż mnie dziwi. Przecież szkoły muzyczne opuszczają młodzi, zdolni ludzie. Oświata się nimi nie interesuje, a mogłaby. W ten sposób byliby kształceni przyszłych słuchaczy Opery Białostockiej.

Na co więc powinni zwracać uwagę nauczyciele muzyki, by młodzież pełniej rozwijała się muzycznie?

Mniej życiorysów kompozytorów, więcej muzyki. Nakłaniamy ich do uczenia się życiorysów, a młodzież chciałaby pograć, pośpiewać. W ten sposób może byśmy zachęcili ich do udziału w zespołach. Do intelektualnego rozwoju, bo nie da się ukryć, że muzyka intelektualnie człowieka rozwija.

Dziękuję za rozmowę.