Bedlington: Owieczka z walecznym sercem

Fryzura "na bedlingtona" uchodzi w kręgach groomerów za dowód szczególnej biegłości w fachu, zwłaszcza że źle ostrzyżony bedlington traci momentalnie charakterystyczny wyraz rasy.

Rasa z historią

Ten brytyjski terier o wyglądzie niedużej owieczki pochodzi z okolic miejscowości Bedlington w Northumberland, hrabstwie północnej Anglii leżącym już przy granicy ze Szkocją. Do jego powstania niewątpliwie przyczynił się dandie dinmont terrier i pudel, a zapewne po charcie angielskim whippecie bedlington odziedziczył charakterystyczną sylwetkę i lekkie, zwinne ruchy gazeli. Psy te od stuleci wrosły w brytyjski krajobraz, a w końcu XVIII wieku było ich tyle, że rozpoczęto rejestrację nowo narodzonych szczeniąt, by móc później wystawiać im prawidłowe rodowody.

Od początku bedlington terrier był ulubieńcem górników - z zapałem tępił szczury w ich domach i w kopalniach. Ceniono go także jako psa myśliwskiego, gdyż ten wytrzymały terier o silnych mięśniach mierzył się bez wahania z zającami, lisami a nawet borsukami. Podczas łowów na drapieżniki bedlington był nawet lepszy od foksteriera, gdyż - wedle powszechnej opinii - był bardziej opanowany. Ale na tym nie koniec - dzięki sporemu udziałowi krwi charta i związanej z tym budowie bedlington terrier z powodzeniem startował w wyścigach.

Bedlington, choć wygląda jak owieczka, potrafi być naprawdę groźny.
- Miałam w swoim domu trzy bedlingtony - mówi Małgorzata Mikołajczyk. - Teraz mam ostatniego, którego sprowadziłam z hodowli w Berlinie. Jego właściciele już dawno nie żyją. Dustin, jeśli dożyje 9 marca - zacznie 16 rok życia.

- Do lat 70. rasa bedlington była popularna. Również na ulicach polskich miast można je było często spotkać. Obecnie zainteresowanie tymi psami jest bardzo małe, nawet zerowe. Dziś bedlingtony są rzadkością - opowiada Małgorzata Mikołajczyk.

Bedlington to prawdziwa mieszanka łagodności i właściwej terierom porywczości. Najlepiej porozumie się z panem czy panią, którzy będą mieli charakter równie pełen przeciwieństw i którzy dzięki temu lepiej zrozumieją skomplikowaną duszę bedlington teriera.

Za grosz nie ma w nim wstydliwej nieśmiałości, o którą łatwo by podejrzewać drobną owieczkę.
Pomimo swego wyglądu bedlington terier jest raczej rozrabiaką, który nie wie, co to strach czy nerwowość. Dość spokojny w domu, na spacerze jest raczej żywiołowy.
- Trzeba pamiętać, że bedlingtony mają dość silny instynkt myśliwski i potrafią pogonić zwierzynę po śladzie - podkreśla Małgorzata Mikołajczyk.

Bedlington terier jest urodzonym sportowcem - jego muskularne ciało wymaga regularnego treningu. Od czasu do czasu trzeba mu zapewnić możliwość swobodnego wyhasania się bez smyczy.
W spadku po charcich przodkach bedlington terier odziedziczył upodobanie do biegów, błyskawicznie reaguje i zda się, że dysponuje zupełnie niespożytymi zapasami energii. Potrafi wykonywać olbrzymie susy i z łatwością przesadzi przeszkody, które będą nawet dwa razy wyższe od niego.
Po solidnej porcji ruchu i wysiłku na świeżym powietrzu, bedlington w końcu poczuje odrobinę zmęczenia i w mgnieniu oka przedzierzgnie się w pluszową przytulankę, rodzinnego pieszczocha, który będzie wodził rozkochanym wzrokiem za panem czy panią.

- Ważne jest, by nie dać bedlington terierowi okręcić nas sobie wokół łapy. Zezwolenie mu na wszystko sprawi, że łatwo wypaczymy mu charakter - ostrzega pani Małgorzata. - Jak każdy terier, także i bedlington wymaga raczej twardej ręki przewodnika, ale nie pogodzi się z brutalnością czy przemocą. Dopóki nie uzna w przewodniku przywódcy i szefa, dopóty będzie głuchy na jego rozkazy.
Bedlington przywita z radością nie tylko członków rodziny, ale i znajomych, i będzie się wobec nich zachowywał nienagannie. Jest jednak i druga strona medalu - są to psy łagodne w kontaktach z innymi czworonogami, ale nie można wierzyć w to przesadnie. Bedlington jest terierem z krwi i kości i za nic nie podda się przeciwnikowi, ani nie będzie próbował ucieczki.

- Dziecko w towarzystwie bedlingtona z pewnością nie będzie się nudzić. Jednak trzeba pamiętać, że dziecko nie będzie w stanie utrzymać tego żywiołowego teriera w ryzach - stąd spacery bez nadzoru dorosłych raczej nie wchodzą w rachubę - podkreśla Małgorzata Mikołajczyk.
Bedlington terier akceptuje i serdecznie traktuje całą rodzinę (wraz z kręgiem przyjaciół i bliskich znajomych), ale za swego pana uznaje tylko jedną, jedyną osobę.
Ten kto zdobędzie serce bedlingtona, może być pewny, że mała owieczka zdecydowanie i sprawnie użyje zębów w jego obronie.

Dobrych manier bedlington terier uczyć się musi w zasadzie od wczesnej młodości. Zżyty ze swym przewodnikiem i akceptujący jego autorytet jest posłuszny, szybko się uczy i stanie na głowie, by usatysfakcjonować swego pana.

- Podczas szkolenia bedlingtona pamiętać trzeba, że jak każdy terier wymaga on prostych poleceń i zdecydowanej konsekwencji w ich egzekwowaniu - podkreśla pani Małgorzata. - Zezwalanie na coś, co wczoraj było zabronione, to najlepsza droga do wyćwiczenia nieposłuszeństwa w psie.
Niezależnie, czy to w mieście, czy poza nim, trzeba stanowczo unikać rozwijania w psie wrodzonego mu instynktu myśliwskiego. Bedlington teriery wymagają regularnego i zgodnego z kanonami sztuki strzyżenia, by zachowały swój charakterystyczny wygląd - a to wymaga czasu i pieniędzy. Jeśli sądzicie państwo, że strzyżenie psa to tylko niepotrzebna fanaberia, to może jednak rozejrzyjcie się za rasą mniej kłopotliwą w pielęgnacji włosa?