10 września 1939 w Białymstoku. Nierówna walka, ale niemiecki samolot strącony

Kolumny niemieckie spod Wizny kierowały się na Mężenin, stąd na Brańsk i Zambrów, zajmując oba te miasta. Po drodze czołgi i samochody pancerne z czarnymi krzyżami rozjechały pod Rutkami - mimo dzielnego oporu kawalerzystów - osamotniony 2. Pułk Ułanów Grochowskich. Kpt. Raginis poddał ostatni osamotniony schron, sam rozerwał się granatem, został na zawsze na pozycji, której nie mógł obronić. Na nic zdały się też próby osłonięcia SGO "Narew" od zachodu przez pułki Podlaskiej BK (akcja na Brok) i Suwalskiej BK (pomyślne walki w rejonie Śniadowa). Zacisnęła się niemiecka pętla.

Niepokój narastał w rodzinach, z których mężczyźni poszli na front. Dominik Litwińczuk napisał do siostry: "U mnie nic nie słychać oprócz wybuchów bomb, kanonady artylerii przeciwlotniczej i trajkotania karabinów maszynowych. Żyjemy jak pszczoły w ulu, zdrowi i na razie cali. Jedno mnie tylko trapi, że miałem przykry sen. Śniło mi się, że żegnałem się z jakimś kuzynem i jeszcze z kimś z rodziny, i ten kuzyn koniecznie chciał mnie pocałować, a ja nie chciałem, żeby on mnie całował, i uciekłem od niego, a on mnie dogonił i ucałował w ramię. Tak mi się zdaje, że (mi) na sucho nie ujdzie". Litwińczuk nie wrócił z wojny.

S. Byculewicz był celowniczym cekaemu przeciwlotniczego. Zajmował stanowisko na dachu budynku ubezpieczalni koło białostockiego dworca kolejowego (tu, gdzie obecnie jest smażalnia ryb): "Nierówna to była walka. Samolot nieprzyjacielski został strącony, ale to chyba przez działka przeciwlotnicze…". Coraz częściej padało pytanie, czy Białystok będzie się bronił?