- To nie kwestia niewidomych, musimy sobie odpowiedzieć, czy jako ludzie potrafimy się do czegoś zmobilizować - wyjaśnia powody działania. To dzięki niemu w autobusach słychać, jaki będzie kolejny przystanek, w kinie były wyświetlane filmy z audiodeskrypcją, a w Teatrze Lalek dzięki specjalnej aparaturze bawić się mogły niewidome dzieciaki.
- Trzeba zrobić jeszcze bardzo dużo, zeby ułatwić sobie życie, ale nie chcę zapeszać - mówi Strzymiński
Rozpowszechnianie niniejszego artykułu możliwe jest tylko i wyłącznie zgodnie z postanowieniami „Regulaminu korzystania z artykułów prasowych”i po wcześniejszym uiszczeniu należności, zgodnie z cennikiem.
Nie hejtuj, pisz kulturalne i zgodne z prawem komentarze! Jeśli widzisz niestosowny wpis - kliknij „zgłoś nadużycie”.
To ze w autobusach slyszymy jaki nastepny przystanek to nie tylko wspaniale dla niewidomych ale rowniez dla nas czesto zagonionych, zamyslonych.Pan T.Strzyminski jezeli nie ma problemu ze wzrokiem to byc moze zetknal sie z tym kalectwem w rodzinie tak jak ja. Kiedys nawet czytalam troche ksiazek dla niewidomych-to bylo 35 lat temu i juz zapomnialam.A sprawa teatru lalek dla niewidomych dzieci to przeciez cudowne.Bo tak naprawde kto w Polsce troszczy sie o dzieci kalekie.Wprawdzie coraz wiecej jest mozliwosci dla inwalidow na wozkach(chodzi mi o specjalne podjazdy) to jednak ciagle niepelnosprawni skazani sa na innych.Panie Tomaszu wiecej takich pomyslow a swiat bedzie piekniejszy.Pozdrawiam czytelniczka porannego z Chicago.