Pasuje mi spokój tego miasta

Zazwyczaj jest tak, że młody człowiek kończący studia staje przed dylematem. Wydaje mu się, że musi jechać do ogromnego miasta, bo tylko tam znajdzie dobrą pracę i zrobi karierę. - Ja zostałem tutaj, taką decyzję podjąłem i okazało się, że wcale nie muszę z niczego rezygnować - mówi. - W razie czego wsiadam w samolot i po dwóch godzinach jestem w każdym miejscu w Europie.

Jego przygoda z filmem zaczęła się wiele lat temu i trwa do dzisiaj. Filmy, które kręci? zdobywały laury na międzynarodowych festiwalach i przeglądach. Można je również zobaczyć w wielu stacjach telewizyjnych.
Jak sam mówi, jest samoukiem, chociaż rok spędził w szkole telewizyjno-filmowej w Poznaniu.
- Do Poznania trafiłem, ponieważ nigdy nie przestałem myśleć o robieniu filmów. Sam nie wiem ile to już lat minęło od nakręcenia pierwszego. Siedem? Może osiem?
Na pytanie skąd się wzięła jego pasja odpowiada: - Po prostu się wzięła.
Być może zamiłowanie do filmu przyszło wraz z rozwojem technologii komputerowych. Zobaczył, że dają one duże możliwości twórcze. - Nagle się okazało, że za pomocą komputera mogę zrobić z obrazem, co tylko zechcę - mówi.

Jego pierwszy film powstał w 1998 roku do wiersza, który zresztą sam napisał. - To był pierwszy film, jaki zrobiliśmy, ale ostatecznie okazał się zbyt banalny, więc przerobiliśmy go na teledysk - mówi.
To jednak nie był koniec jego przygody. Wręcz przeciwnie. Wraz z przyjacielem pojechał rowerem do Anglii, żeby nakręcić kolejny film i przeżył przygodę życia. - Zrobiliśmy film o ludziach żyjących na angielskiej prowincji. To był też mój pierwszy film dokumentalny - mówi.
Właściwie to był moment, kiedy kończył pierwsze studia. Nagle pojawił się dylemat, co robić? Pierwsza myśl - trzeba wyjechać do dużego miasta, a jego zawsze fascynował spokój prowincjonalnego Bielska. - Ten film, kręcony w Anglii miał być taką odpowiedzią na pytanie, czy da się żyć na wsi i być nowoczesnym człowiekiem, który nie musi rezygnować z dobrodziejstw cywilizacji - opowiada Marek.

...Przyszedł podczas festiwalu "Jutro filmu 2000" w Warszawie. - Wysłaliśmy z kolegą ośmiominutowy film z... jednego zdjęcia - opowiada Marek. - Nagle się okazało, że to nie sen i że nasze filmy są pokazywane na festiwalu w Warszawie.
Film się spodobał. Trafił w gusta jury i otrzymał jedną z głównych nagród. - To była prawdziwa euforia. Prawdziwe kino, prawdziwa sala pełna ludzi i twój film pokazywany na wielkim ekranie. To niesamowite, bo obserwujesz reakcje widzów i zastanawiasz się jak odbierają to co zrobiłeś - mówi Marek.
Już samo zakwalifikowanie się na międzynarodowy festiwal było wydarzeniem. - W sumie jury musiało wybrać do kolejnego etapu kilkadziesiąt z ponad 400 filmów! - mówi.
Konkurencja ogromna, a tu taka niespodzianka - telefon od organizatorów i wiadomość, że się zakwalifikowali. Potem przyszedł sukces, jedna z głównych nagród, pierwsze brawa, oklaski. - Za pierwszym razem to jest coś niesamowitego, bo czujesz, że wykonałeś dobrą robotę - mówi Marek.

Sukces sprawił, że pojawiła się wiara w to co robi. - Za filmy, które zrobiłem sam lub z innymi osobami, dostałem w sumie osiem albo dziewięć nagród. Kiedy je dostajesz, czujesz, że twoje filmy są dobre, że znasz się na tym - mówi.
Po otrzymaniu nagrody zrobili drugi film z rozmachem, efektami komputerowymi, animacjami. - Można powiedzieć, że to hollywódzka produkcja za dwieście złotych - Śmieje się Marek.
Jednak ta superprodukcja okazała się klapą. Wysyłali go na różne festiwale, jednak bez odzewu. - Przychodzi pierwszy sukces i myślisz, że następny film będzie jeszcze lepszy, a tu kubeł zimnej wody na głowę i zdajesz sobie sprawę, że jest jeszcze wiele do zrobienia - mówi Marek.
Film okazał się zupełną porażką. Ale te przecież też się zdarzają. - One też uczą i to dzięki nim zaczynasz rozumieć widza. Po pewnym czasie już wiesz, co się ludziom nie spodoba i czym ich nie zatrzymasz przed ekranem - mówi.

Film jak wspinaczka

Dla niego kręcenie filmów jest jak wspinaczka wysokogórska. - To jest tak jak z górami - twierdzi. - Kiedy wejdziesz na dwutysięcznik, za chwilę przestaje ci to wystarczać i już myślisz o wejściu na wyższy szczyt.
Marek nie wyobraża sobie życia bez kręcenia filmów. Im dłużej to robi, tym bardziej to kocha. Twierdzi, że miał w życiu szczęście, bo w końcu jak wielu ludziom udaje się pogodzić pracę z pasją, albo co więcej, sprawić żeby pasja stała się pracą i sposobem na życie. Nie ukrywa, że w sytuacji, kiedy jego pasja nie przynosiłaby zysków, trudno by ją było realizować. - To jedyny sposób, bo jeżeli nie masz z tej pasji pieniędzy, to nie możesz kupić lepszego sprzętu, rozwijać się i uczyć - mówi.
Z pasją najczęściej bywa tak, że człowiek zajmuje się nią po godzinach, a on realizując się jednocześnie pracuje. - Mnie się jakoś udało, ciągle zajmuję się filmowaniem, staram się rozwijać i jednocześnie z tego żyję. Ale co ważniejsze nie muszę stąd wyjeżdżać i z niczego rezygnować.