Ludzie! Pali się!

- Leokadia Klimiuk nie może otrząsnąć się po pożarze, który wybuchł w jej gospodarstwie.

Obudziłam się. Za potrzebą - opowiada roztrzęsiona gospodyni. - Wyjrzałam przez okno i zobaczyłam, że się pali. Od razu wybiegłam na podwórko. Tak jak stałam. W samej koszuli nocnej. Boso. I zaczęłam krzyczeć: "Ludzie, ratunku!" Zaraz przybiegł sąsiad.

Gdyby nie sąsiedzi...

To była noc z poniedziałku na wtorek. Tak po pierwszej w nocy... Pani Leokadia ciągle nie może opanować głosu.

- Sąsiad tylko traktor wypchnął, bo był przy samym palącym się budynku gospodarczym - opowiada.

Potem zaczął odciągać butle gazowe stojące u niego na podwórku, zaraz obok palących się budynków. Nie zważając na niebezpieczeństwo, pomagał mu syn. Dwunastolatek.

- Trzeba było ratować - pan Wojtek nie ma żadnych wątpliwości. - Zaraz podłączyłem szlauch i zacząłem gasić wodą. Żona tylko krzyczała: “Wojtek, ogień łapie już i u nas". Zacząłem gasić nasze budynki gospodarcze.

Nie zapaliły się. Okopcony jest tylko kawałek drewnianego szczytu. Ale niemal w tym samym czasie wybuchła ropa zlana do beczek ustawionych w płonącym składziku.

- Jak huknęło! Rzuciło mnie na ziemię. I zdążyłem tylko głowę nakryć rękoma. Później z góry zaczęła spadać paląca się ropa - opowiada pokazując pobandażowane, poparzone ręce. - Ale to musiało się stać. Zresztą zanim zaczęło się palić na dobre, psy coś czuły. Pewnie już wtedy gdzieś tam tlił się ogień. Ale wyszedłem raz, drugi na podwórko i uspokoiły się. Później usłyszałem krzyk sąsiadki. Jak wyjrzałem, to płomienie były już nad jej budynkami gospodarczymi.

- Ile to było? Ze cztery, pięć metrów do góry płomienie buchały - zastanawiają się pan Wojtek i pan Marek. Ten drugi to syn pani Leokadii. Mieszka w domu po drugiej stronie drogi. Oczywiście też pomagał w ratowaniu dobytku. I też jest poparzony...
Gdzie była straż?

To jednio pytanie powtarza sobie wciąż najbliższa rodzina Klimiuków i ich kuzyni.

- Dzwoniłam może z dwadzieścia razy pod wszystkie numery alarmowe. I pod 997, i pod 998, i pod 999 - krzyczy zdenerwowana Jolanta Klimiuk, żona pana Marka. - Nikt nie odbierał. Przecież mąż mógłby zginąć. Dwójka naszych dzieci zostałyby sierotami. Tak samo jak i dzieci Wojtka!

Na dowód pokazuje komórkę z archiwum połączeń.

- O 1.38 gdzieś zaczęłam dzwonić. Dopiero o 1.57 odebrał policjant i powiedział, że ktoś już wcześniej dodzwonił się do niego w tej sprawie i że jadą już do nas strażacy.

Pierwsi dojechali ochotnicy.

- To była gdzieś 1.50 jak zaczęła wyć u nas syrena - opowiada Antoni Kusznierczuk z Ochotniczej Straży Pożarnej w Juchnowcu Dolnym.

Pies obudził komendanta

Po kilku minutach zastęp był już na miejscu.Chwilę po nich dojechali zawodowcy z Białegostoku. Oprócz nich do Rumejek zjechali również ochotnicy z okolicznych miejscowości - z Lewickich,Hermanówki oraz Złotników.

- W Złotnikach to pies obudził komendanta.Wywąchał, że coś się dzieje i zaczął szczekać. Miał nosa - żartuje Kusznierczuk.

Jan Rabiczko, zastępca komendanta w Komendzie MiejskiejPaństwowej Straży Pożarnej w Białymstoku nie kryje oburzenia. We wtorek z rana był wściekły. Wszystko przez głuche telefony.

- Gdybyśmy dostali sygnał w momencie, gdy zauważono ogień, nie doszłoby aż do tak dużych strat. W takich akcjach czas odgrywa przecież niezwykle istotna rolę. Nie byliby też poparzeni strażacy z OSP.

Awaria w centrali

Dlatego strażacy chcą, by całej sprawie przyjrzała się białostocka prokuratura.

- Przez to, że nie działały numery alarmowe, doszło przecież do bezpośredniego zagrożenia życia i zdrowia ludzi.

Stella Widomska, rzecznik prasowy Telekomunikacji Polskiej, która odpowiada za województwo podlaskie przyznaje, że telefony rzeczywiście nie działały.

- Mieliśmy awarię w centrali w Juchnowcu - wyjaśnia Widomska. - Nie zadziałał system bezpieczeństwa, który powinien przestawić się na drugi tryb pracy. Sprawdzamy, co dokładnie się stało. I jeśli wina będzie po naszej stronie, to na pewno wyciągniemy konsekwencje.

Jak mówi Jan Rabiczko, telefony były głuche od godz. 0.40 do 2.20.