Trojaczki

Czy spodziewali się Państwo, że to będą trojaczki?
Katarzyna Kruczkowska: Miały być bliźniaki. Dopiero po badaniu USG dowiedzieliśmy się, że będą trojaczki. Na jednym z badań wyszło, że jest dwóch chłopców i dziewczynka no i... z dziewczynki mamy Kubę - największego z trojaczków chłopca.

Dominik Kruczkowski: W mojej rodzinie były bliźniaki, w rodzinie żony też. Trojaczki są po raz pierwszy i po raz pierwszy w powiecie hajnowskim.

Jak zareagowaliście na wiadomość o mnogiej ciąży?

Katarzyna: Wiadomość o trojaczkach przyjęłam ze spokojem, byłam nawet zadowolona.

Dominik: Jak dowiedzieliśmy się o trojaczkach, to zrobiliśmy wcześniej mały remont domu, urządziliśmy pokoik. W przyszłości może, jak finanse pozwolą, to rozbudujemy dom, już teraz pomału robi się ciasno.

Jak wyglądają spacery?

Katarzyna: Pomagają nam bliscy, ale te spacery są krótkie i szybko się kończą, bo chłopcy zaczynają płakać i szybkim biegiem wracamy do domu.

Czy ciężka jest opieka nad trójką maleńkich dzieci?

Dominik: Najgorsze są noce, przedtem wstawaliśmy co 2 godziny. Nie wszyscy malcy robią to samo jednocześnie: jedno śpi, drugie płacze, a trzeci akurat... narobił do pieluchy.

Katarzyna: Jesteśmy rozpoznawani. Młodzi ludzie podchodzą ze zrozumieniem do naszej sytuacji. Starsi często są zdziwieni jak nas widzą, martwią się jak my sobie poradzimy z trójka maluchów, a my sobie radzimy i nie narzekamy.

Jak chłopcy się rozwijają?

Katarzyna: Ogólnie rozwijają się dobrze, przybierają na wadze. Bartek i Damian to bliźniaki jednojajowe, są też wcześniakami, więc muszą być stymulowane mięśniowo. Mamy skierowanie na zabiegi do Hajnówki, ale będziemy musieli jeździć na nie do Białegostoku, ponieważ pani która miałaby przeprowadzać rehabilitacje, jest na zwolnieniu.

Ile dzieci ważyły w chwili przyjścia na świat?

Katarzyna: Kuba - 2. 490 gramów, Bartek 2.130, Damian 1.750.
Czy planują Państwo więcej dzieci? Może córka?
Dominik: Nigdy nic nie wiadomo, jeżeli chodzi o dzieci. Jeżeli warunki finansowe pozwolą, to dlaczego nie. Tatuś chciałby córkę.
Katarzyna: Jeżeli miałabym stuprocentową pewność, że będzie córka, to tak.

Czy chłopcy dają się rozróżnić?

Katarzyna: Ja rozpoznaję po twarzyczkach, uśmiechach. Kuba jest największy z trójki. Każdy ma inny kolor pościeli, ubranek.
Dominik: Rodzice rozpoznają, dziadkowie nie bardzo... Chłopcy nie mają znaków charakterystycznych.

A ludzie? Są chętni do pomocy? Sąsiedzi? Instytucje?

Dominik: Bez pomocy nie dalibyśmy rady. Jest dobrze, bo dużo ludzi teraz przewija się przez nasz dom - babcie, ciotki, chrzestni. Odwiedzają nas i przy okazji nam pomagają.

Jak duży jest koszt utrzymania dzieci?

Katarzyna: Nie karmię piersią, więc i koszty są większe.
Dominik: Byłoby to zbyt duże obciążenie dla żony, byłaby zmęczona cały czas.
Katarzyna: Na samo mleko i pampersy miesięcznie wydajemy 700 zł. A jeszcze ubranka, lekarstwa, zabawki... W Hajnówce nie ma zabawek odpowiednich, problem jest też z ubrankami. Ludzie dziwią się, gdy kupujemy 10 - 20 opakowań mleka...

Jak sobie radzicie finansowo?

Katarzyna: Podczas ciąży jak i teraz nie pracuję, ale moja szefowa nie miała nic przeciwko temu, otrzymywałam od niej wsparcie duchowe i finansowe. Dostajemy świadczenie macierzyńskie, mąż pracuje, było potrójne becikowe, pieniądze z ubezpieczeń też potrójne.

A czy władze pomogły pierwszym w powiecie trojaczkom?

Dominik: Tak, jesteśmy bardzo wdzięczni za tę pomoc i chcemy przy tej okazji, na łamach Kuriera Hajnowskiego, serdecznie podziękować. Od pana starosty dostaliśmy wózki, od pani wójt pewną kwotę na zakup potrzebnych rzeczy.
Katarzyna: Za te pieniądze kupiliśmy pampersy, które już się, niestety, kończą...