NAJLEPSZE RZECZY, KTÓRE ZOSTANĄ PO RZĄDACH PIS
Pracownicze Plany Kapitałowe
Można by powiedzieć, że pewne zmniejszenie społecznych nierówności i poprawa skuteczności systemu fiskalnego. To jednak bardziej produkt lat poprzednich. Wymieniłbym więc Pracownicze Plany Kapitałowe. Przy całej zmasowanej i często uzasadnionej krytyce z prawa i z lewa jest to jakaś próba systemowego załatwienia problemu oszczędności Polaków.
Teatr Telewizji
Inną dobrą rzeczą, jaka zostanie po „dobrej zmianie”, jest bardzo dobry teatr telewizji w skądinąd podporządkowanej celom propagandowym TVP. To wprawdzie dziś potrawa dla smakoszy, niezbyt rozumnie bojkotowana przez liberalną inteligencję. Ale te przedstawienia staną się ważną częścią narodowej kultury. Telewizyjne „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii dalekiego od prawicy Wawrzyńca Kostrzewskiego to dziś poważna oferta rozmowy o Polsce i Polakach. Na razie bez szans na szerszy odzew, ale…
SZCZĘŚLIWI POLITYCY
Mateusz Morawiecki
Kilka razy uciekł spod noża przetrzymując kłopoty wizerunkowe i podchody zawistnych kolegów z PiS. Nauczył się poruszać w dworskich układach wokół coraz mniej zdrowego prezesa Jarosława Kaczyńskiego. I z oschłego „bankstera” stał się kochanym bohaterem pisowskiego elektoratu. Niestety osiągnął to kosztem wyrzeczenia się własnego zdania w wielu kwestiach. Dziś zajmuje się przede wszystkim doglądaniem maszynerii wyborczych wydatków i świeceniem oczami za cały obóz wobec zagranicy. Próbuje równoważyć ekonomiczną efektywność i społeczną wrażliwość, co czyni go ulubionym celem ataków lewicy. Nie osiągnął jednak podstawowego celu. Rządowy aparat to wciąż bardziej dojna krowa pisowców niż narzędzie osiągania narodowych celów.
Władysław Kosiniak-Kamysz
Zaryzykował samodzielny start w wyborach parlamentarnych wyciągając wnioski ze złych następstw zbyt szerokiej formuły Koalicji Europejskiej. I osiągnął swój cel. PSL przetrwało, stając się partią mniej wiejską, a bardziej centrową. Byłby ciekawą, alternatywną ofertą wobec pisowskiej, gdyby nie ograniczała go wciąż zbyt niszowa partyjna etykieta. Ale ciężko pracuje i wykorzystuje każdy moment żeby o sobie przypomnieć.
Adrian Zandberg
Jednym sejmowym przemówieniem w debacie nad expose premiera uczynił program lewicy zrozumiałym i atrakcyjnym. A siebie samego zmienił z niszowego intelektualisty w gracza pierwszej ligi. Ogranicza go jednak własny światopoglądowy radykalizm. Taka wojująca lewica główną siłą polityczną kraju szybko nie zostanie. Gubią go też gry wewnątrz koalicyjnego lewicowego bloku. Byłby wyrazistym prezydenckim kandydatem, ale chyba jest skazany na ustąpienie komuś innemu.
NIESZCZĘŚLIWI POLITYCY
Grzegorz Schetyna - nawet jeśli zachowa cudem funkcję przewodniczącego Platformy Obywatelskiej, będzie na nim ciążyło odium trzech wyborczych porażek po kolei. Jest technikiem partyjnej polityki, a nie wizjonerem, nawet nie mistrzem bon motów. Nie z takich opałów już wychodził, ale rok 2019 obnażył wszystkie jego słabości.
Donald Tusk
Odczarowany dwiema kolejnymi kampaniami, w które się angażował i które rozstrzygały się wbrew jego woli. Osobiście wygrany, majątkiem i pozycją, nawet przez zagorzałych wielbicieli jest postrzegany jako człowiek, który zrejterował w najtrudniejszej dla opozycji chwili - nie decydując się na prezydencki start. Podejrzewany o różne sztuczki - raz ma promować Kosiniaka-Kamysza, raz Szymona Hołownię. Ale nie dodaje mu to powagi, a powiększa irytację fanów.
Robert Biedroń
Gwiazda jednego sezonu. Na początku roku twórca samodzielnej prącej do przodu siły politycznej, potencjalny kandydat na prezydenta. Na koniec jeden z liderów wielogłowej lewicy, niespecjalnie ceniony przez kogokolwiek. Jemu osobiście ten rok przyniósł mandat europarlamentarny, więc może wygrał życiową stabilizację. Ani styl w jakim postawił na samodzielność wiosną, ani sposób w jakim się jej wyrzekł jesienią, nie przyniósł mu społecznego szacunku. Tym bardziej „zapomnienie” własnej obietnicy, że porzuci Parlament Europejski dla swojej partii.
Paweł Kukiz
Uratował polityczną głowę startując z list PSL. Ale wiele razy powtarzał, że nie samo zasiadanie w Sejmie go interesuje, a programowa wyrazistość. Roztrwonił pospolite ruszenie, które go otaczało, zgubił większość ludzi i haseł. Okazał się na tyle zręczny, że potrzebny Kosiniak-Kamyszowi. Ale nic więcej.
NARODOWY AUTORYTET
Polacy go ewidentnie nie mają. Nie istnieje osoba, która mogłaby połączyć zwaśnione polityczne plemiona, ani nawet taka, której jedni i drudzy wybaczą - w imię roli jaką odgrywa, Potencjalni kandydaci, choćby noblistka w dziedzinie literatury Olga Tokarczuk, budzą uwielbienie jednych i awersję innych. I co więcej sami wybierają polityczne zaangażowania, nie zawsze najmądrzejsze, ponad rolę promotora jakiejkolwiek wspólnej wartości.
Oczywiście poszczególne plemienne bańki mają własne autorytety. Ale można doznać wrażenia, że i one szybciej się zużywają niż utwierdzają. Agnieszka Holland jest wybitną reżyserką filmową. Ale kto jej każe ogłaszać, że założyłaby własny Kościół, gdyby nie była tak zajęta? Arcybiskup Marek Jędraszewski jest uwielbiany przez prawicowców za wyrazisty język, ale co mu kazało zwalniać z pracy w krakowskiej kurii kobiety z dziećmi na utrzymaniu? Wszyscy grają po części znaczonymi kartami. Wszyscy jakby się umówili żeby kompromitować nie tylko przeciwnika, ale i siebie.
