Patryk Małecki, Wisła Kraków: Sodówka mi nie uderzyła

Kurier Poranny: W sierpniu skończyłeś 21 lat, pożegnałeś się z wiekiem młodzieżowca i chyba nie spodziewałeś się, że z tak mocnym przytupem wkroczysz w dorosły futbol?

Patryk Małecki: Chyba nieprzypadkowo gram w pierwszym składzie Wisły, najlepszego klubu w Polsce, dla którego strzeliłem jesienią siedem goli. Urzeczywistniłem największe marzenie: zadebiutowałem w reprezentacji Polski. Wiem, jakie mam jeszcze braki techniczne i ile pracy mnie czeka, ale mały krok do wielkiej piłki na pewno zrobiłem.

Z młodzieżową reprezentacją rozstałeś się w atmosferze skandalu. Skrytykowałeś trenera Andrzeja Zamilskiego. Powiedziałeś, że połowa kolegów nie reprezentuje reprezentacyjnego poziomu?

- Mam prawo do wyrażania opinii. Powiedziałem tak, a nie inaczej i nie wycofuję się z tego.

Słyniesz z niewyparzonego języka i prowokacyjnych zachowań wobec kibiców innych drużyn.

- To media starają się ostatnio zrobić ze mnie gbura i chama. Nie biorę tego do siebie, staram się unikać gazet i Internetu. Każdy, kto mnie pozna, mówi: "Ty naprawdę jesteś superchłopak, to nieprawda, co o tobie piszą". Sodówa mi nie odbiła. Poświadczyć to mogą koledzy z Suwałk, z którymi zawsze chętnie gram w piłkę i przyjaciele z Krakowa, z którymi lubię pójść na Rynek, zjeść coś z polskiej kuchni i pogadać.

Pod Wawel trafiłeś jako 13-latek. Dlaczego tak długo trwało, abyś został podstawowym graczem Wisły?

- I tak miałem szczęście. W grupie, która ze mną osiem lat temu zaczynała, było dużo chłopaków lepszych piłkarsko ode mnie. Dzięki uporowi i ciężkiej pracy tylko ja się przebiłem.

Było łatwiej o grę w pierwszym składzie, bo kontuzjowani byli białostoczanin Radosław Sobolewski i łomżanin Rafał Boguski?

- Takie jest życie. Ktoś łapie kontuzję, inny wchodzi na jego miejsce. Wykorzystałem okazję, zdobywam bramki. Tylko się z tego cieszyć.

Był jednak moment, kiedy groziłeś, że odejdziesz z Wisły?

- Negocjacje w sprawie przedłużenia kontraktu ciągnęły się aż siedem miesięcy. Podpisałem umowę na pięć lat. Wydaje się, że klub jest zadowolony, a ja jeszcze bardziej.

Każdy by był. Twoje zarobki wzrosły ponoć ponadtrzykrotnie - do 30 tysięcy zł miesięcznie?

- Pieniądze to nie wszystko. Najważniejsze, żebym pozostał sobą, żeby być normalnym człowiekiem z głową na karku. Pochodzę z rozbitej, ubogiej rodziny i nie szastam groszem. Mam mieszkanie w Suwałkach, kupiłem dwa w Krakowie. Tutaj zacząłem dorosłe życie i chciałbym osiąść na stałe.

I do końca kariery grać w jednym klubie?

- Chcemy obronić tytuł, wkrótce będziemy mieć fajny stadion. Wierzę, że będzie też Liga Mistrzów. Dopiero potem, o ile przyjdzie jakaś oferta, pomyślę o grze w dobrym, zachodnim klubie.

Powołanie do reprezentacji było konsekwencją Twoich dobrych występów w ekstraklasie?

- Szczerze? Nie liczyłem na nie. Strasznie się ucieszyłem, bo przecież w kadrze nie widzieli mnie ani Leo Beenhakker, ani Stefan Majewski. Franciszek Smuda nie dość, że mnie powołał, to jeszcze pozwolił zadebiutować.

I zabrał Cię też na styczniowy Puchar Króla w Tajlandii. Zagrasz kolejne trzy mecze?

- Nie wiem, ale chcę się tam pokazać z jak najlepszej strony i w ten sposób podziękować za zaufanie. To trener z charyzmą, wielki charakter. Zapewne sprawi, że ta kadra znowu będzie osiągała dobre wyniki.

Do Tajlandii pojedziesz już jako Odkrycie Roku w dwóch prestiżowych plebiscytach. Liczyłeś na te trofea?

- Skądże, spotkało mnie kolejne miłe zaskoczenie. Miałem przecież trudnych rywali. Maciej Rybus, Artur Sobiech czy Kamil Grosicki są bardzo dobrymi zawodnikami. Nie ma co się jednak oszukiwać, zapracowałem na te tytuły.