Nudne życie partyjne i wewnętrzne

Jerzy Jaskiernia, zmęczony aferą jednorękich bandytów, uniósł się honorem i zrezygnował z kierowania klubem SLD. Nie zakończył jednak z kariery. Wybiera się w daleką podróż. W parlamencie europejskim w Brukseli będzie wdrażał standardy moralne znad Wisły. Krzysztof Janik miał dosyć spraw wewnętrznych. Człowiekowi już flaki się przewracały od tych Starachowic, Sobotki, Ocipki czy Białoruskiego. Zatem Janik zostanie zluzowany przez Barcikowskiego w ministerstwie i odpocznie wśród starych towarzyszy z SLD.
Ale skończmy. Kpiny to tani chwyt. Jednak trudno zachować powagę, kiedy nie wiadomo, po co te zmiany. W czym Janik będzie lepszy od Jaskierni? Skąd ta burza medialna? Czy zamiana jednego smutnego pana na drugiego poprawi obraz rządu i SLD? Czy od jutra obudzimy się w innym państwie. Nie, to oczywiste.
Warto jedynie odnotować, że Leszek Miller po raz kolejny pokazał wczoraj, iż dalej rządzi klubem SLD i całym Sojuszem. Miller postawił na Janika i Janik wygrał. Tak zwana wewnątrzpartyjna opozycja na widok Millera pochowała się po kątach. Józef Oleksy czy Ryszard Kalisz nawet nie zdobyli się na odwagę, żeby wystąpić w wyborach na przewodniczącego klubu. Dalej jest im pisana wyłącznie rola zrzędliwych, choć w granicach rozsądku recenzentów.
Lewica może miałaby szanse na odwrócenie złej koniunktury. Do tego potrzeba jednak odwagi do zmiany premiera, rządu, kierownictwa SLD. Jest to scenariusz całkowicie nierealistyczny. Dlatego przez dwa kolejne lata obserwować będziemy wyłącznie coraz nudniejsze życie wewnętrzne SLD.