Między domem a ogrodem

Najlepiej usytuować taras jak najbliżej ogrodu, czyli na tyłach posesji lub przy bocznej ścianie domu.

Jeśli marzą nam się częste posiłki pod chmurką, to najkorzystniejszą lokalizacją będzie południowo-wschodnia strona budynku. Taras od zachodu to lokalizacja odpowiednia dla osób ceniących sobie długie, wieczorne biesiadowanie.

Pod dachem

Najlepiej jeśli fragment tarasu znajduje się w podcieniu budynku. Takie stałe zadaszenie jednak warto jeszcze uzupełnić ażurowym, obsadzonym roślinami. Przyniesie ono ulgę w upały (od strony południowej i zachodniej). Można je wykonać na przykład z płyt poliwęgla-nowych, mat lub w postaci obrośniętej pnączem pergoli. Równie dobrze sprawdzi się w tej funkcji rozkładana lub rozwijana markiza.

Nad tarasem lub na bocznych ścianach dobrze jest zamontować sztuczne oświetlenie.

Prosty i trwały

Usytuowanie tarasu bezpośrednio na gruncie lub ponad nim połączy go zarówno z domem, jak i z ogrodem. Najtańszy i bardzo przy tym trwały jest taras ziemny.

Zaczynamy od wytyczenia kształtu – wbijamy na linii planowanej krawędzi tarasu kołki i mocujemy do nich sznurek. Z wyznaczonego terenu usuwamy 20-30 cm warstwę ziemi. Wykop zasypujemy 10 cm warstwą piasku, który następnie zagęszczamy (najlepiej mechanicznie).

Kolejna warstwa to podbudowa – jeszcze jedna warstwa piasku zmieszanego z cementem.

Wystarczy teraz umieścić na obrzeżach krawężniki i można zabrać się za wykonanie nawierzchni. Najczęściej wykorzystujemy betonową kostkę, płyty tarasowe – kamienne bądź imitujące kamień. Elementy nawierzchni układamy ściśle obok siebie i dobijamy gumowym młotkiem. Pozostałe szczeliny zasypuje się piaskiem z odrobiną wody. Wtedy taras będzie trwały, odporny na kaprysy jesiennej czy zimowej pogody.

Zalety betonu

Taras betonowy daje największą swobodę w doborze materiału wykończeniowego. Można na nim ułożyć gres, terakotę, płytki klinkierowe, płyty kamienne, a nawet deski na legarach. Jego konstrukcja składa się z betonowej płyty opartej na gruncie. Przygotowania do wykonania tarasu betonowego są takie same, jak przy budowie tarasu ziemnego. Płyta konstrukcyjna nie musi być zbrojona. Trzeba jednak wykonać dylatacje i spadek, który zapewni odwodnienie powierzchni.

Płytki muszą mieć wysoką klasę ścieralności oraz być mrozoodporne. Mocujemy je przy pomocy elastycznych i mrozoodpornych zapraw klejowych.

Nie ma jak drewno

Taras wyłożony drewnem nie nagrzewa się tak jak ceramiczny. Przyjemnie chodzi się po nim boso, a naturalny materiał pasować będzie do zieleni ogrodu.

Wykonanie tarasu z drewna nie wymaga wielu skomplikowanych warstw. Podłogę można ułożyć na słupkach betonowych albo na dobrze zagęszczonej podbudowie ze żwiru. Wystarczy ułożyć legary z lekkim spadkiem, aby nie zatrzymywała się na nim woda, i przymocować do nich podłogę z desek.

Deski powinno się łączyć z legarami wkrętami ze stali nierdzewnej albo mosiądzu. Zwykła stal szybko skoroduje, a na deskach powstaną brzydkie plamy.

Drewno sosny, świerku lub dębu użyte jako nawierzchnia tarasu, musi być zaimpregnowane ciśnieniowo. Niektóre gatunki drewna egzotycznego impregancji nie potrzebują. Z natury są odporne na ścieranie i działanie wilgoci.

Taras na piętrze

Tarasy nad pomieszczeniami nie są tak popularne, jak te budowane na gruncie. Ich budowa jest dużo bardziej skomplikowana. Jeżeli pomieszczenie pod tarasem jest ogrzewane, musimy wśród warstw izolacji przewidzieć także izolację cieplną.

Taras nad pomieszczeniem wymaga starannie wykonanej hydroizolacji. Musimy także wykonać spadek – tak ukształtować powierzchnię przy pomocy np. cementowej wylewki, aby woda spływała „od ściany”.

Najlepiej, gdy górna powierzchnia tarasu będzie o kilka centymetrów niżej niż posadzka w sąsiadującym z nim pomieszczeniu. Nie ma wtedy obawy, że w czasie deszczu woda dostanie się do wnętrza.