Jan Żyliński

- To nobilitacja dla boksu, dla klubu, a na końcu również dla mnie - powiedział na wieść o nominowaniu do Złotych Kluczy Jan Żyliński, trener bokserów Hetmana Białystok.
Jego podopieczni po roku przerwy ponownie wywalczyli - czwarty w historii - tytuł drużynowych mistrzów kraju, pokonując w decydującym spotkaniu broniące trofeum PKB Poznań. Szkoleniowiec nie szczędził czasu i trudu, by jak najlepiej przygotować pięściarzy do ciężkich meczów ligowych.
- Sukces przypieczętowaliśmy wygraną na ich śmieciach. Nikt nam pierwszego miejsca nie podarował, tylko zdobyliśmy go w ringu. Sezon ciężkiej pracy sprawił, że stolica polskiego boksu powróciła do Białegostoku - powiedział dumny trener hetmańskich.
Białostoccy pięściarze z dobrej strony pokazali się również w indywidualnym mistrzostwach Polski, zdobywając osiem medali oraz w europejskim championacie, gdzie Aleksy Kuziemski i Andrzej Liczik wywalczyli brązowe krążki. Pewien niedosyt pozostał po występie wspomnianej dwójki na Igrzyskach Olimpijskich w Atenach.
- Trochę więcej obiecywaliśmy sobie po tym starcie, choć z drugiej strony samo zakwalifikowanie się na imprezę tej rangi należy traktować jako spory sukces - ocenił Żyliński.
Szkoleniowiec Hetmana zapoczątkował sukcesy białostockiego klubu, wprowadzając go w 1990 roku do pierwszej ligi. Już w debiucie Podlasian na tym szczeblu rozgrywek udało mu się zdobyć brązowy medal MP. Nie było to jednak pierwsze osiągnięcie Żylińskiego w pracy trenerskiej. Wcześniej w Mazurze Ełk stworzył silny, drugoligowy zespół, a po przeprowadzce do Czarnych Słupsk cieszył się ze zdobycia drużynowego mistrzostwa kraju. Sam również z powodzeniem występował w bokserkim ringu.
- Całą karierę, która trwała 18 lat wierny byłem Mazurowi Ełk. Stoczyłem około 200 walk. Asem może nie byłem, ale i obić się też za bardzo nie dałem. Nigdy nie przegrałem prze nokaut, choć parę razy zdarzyło mi się fiknąć. Wtedy były inne możliwości, inni ludzie, a teraz jak jest każdy widzi - zakończył Żyliński.