Żubroffka filmu i muzyki pełna (zdjęcia)

[galeria_glowna]
Willy ma 50 lat. Dorastał w komunie naturystów. Poznajemy go, kiedy wraca w rodzinne strony, żeby pożegnać się z umierającą matką. Willy analizuje dokonane w życiu wybory. Zasmucony i zmieszany ucieka do lasu, gdzie po trudnym początku znajduje matczyną opiekę w ramionach milusiej, włochatej bestii. Tak w skrócie można opisać fabułę filmu, który zdobył Grand Prix VII Międzynarodowego Festiwalu Filmów Krótkometrażowych Żubroffka, który trwał w Białymstoku.

Jury miało ciężkie zadanie. Zasiadali w nim: Elad Keidan, pochodzący z Hajfy izraelski poeta, scenarzysta, montażysta i reżyser filmowy, ukraińska reżyserka Maryna Vroda oraz artysta, białostoczanin (od lat związany z Trójmiastem) Maciej Szupica. We trójkę musieli zadecydować o kilkunastu nagrodach przyznanych filmom zaprezentowanym w pięciu blokach konkursowych: Amatorzy, Studenci, Niezależni, Okno Na Wschód i Cały Ten Świat.

W każdym z bloków przyznano po trzy nagrody. Dodatkowo wyróżniono najlepszy dokument ("Paparazzi", reż. Piotr Bernaś), najlepszą fabułę ("Cicha rzeka", reż. Anca Miruna Lazarescu), najlepszą animację ("Tajemnica góry Malakka, reż. Jakub Wroński) i najlepsze zdjęcia ("Śmierć w teatrze", reż. Michał Grzybowski). Nagroda publiczności, czyli Nagroda Dzikiego Żubra powędrowała do owacyjnie przyjętego filmu pt. "Człowiek z reklamówką" w reżyserii Jakuba Polakowskiego. Najważniejsze wyróżnienie, czyli Grand Prix festiwalu zdobył, wspomniany już film "Oh Willy..." (reż. Emma De Swaef, Marc James Roeles; Belgia/Francja/Holandia).

- Żubroffka to ciekawy i dobrze zorganizowany festiwal - zapewnia Elad Keidan. - Mogliśmy zobaczyć bardzo dobre filmy, zarówno światowe, jak i te ze Wschodu. - Festiwal to też wspaniali ludzie. Wszystko to tworzy bardzo dobrą mieszankę.

Elad dodaje, że najlepiej oglądało mu się blok konkursowy Amatorzy, ponieważ jest najbardziej niespodziewany i nieprzewidywalny.

- Chcemy, żeby Żubroffka niosła ze sobą energetyczny przekaz - mówi Maciej Rant z Białostockiego Ośrodka Kultury. - Publika jest na szczęście z nami i dopisuje podczas pokazów konkursowych. Fajne jest też to, że doceniają nas ludzie z zewnątrz, którzy przyjeżdżają na festiwal z Polski i z zagranicy. Podoba im się publiczność, miejsce w którym żyjemy, czy ludzie, których spotykają na ulicach. Pozytywną, podlaską energię wiozą później ze sobą do domów.

Poza wrażeniami filmowymi powiozą ze sobą też emocje muzyczne. A tych też było sporo. Wielkim sukcesem i strzałem w dziesiątkę było zaproszenie zespołu Jahcoozi. Spotkali się w Berlinie i od lat tworzą muzykę na najwyższym poziomie. Ich występ był fuzją dźwięków, a wokalistka, czarnoskóra Sasha Perera (korzenie Anglia i Sri Lanka) przyciągała spojrzenia i hipnotyzowała głosem. Zaraz po nich na scenie pojawił się The Bug, który pokazał nam zupełnie inne oblicze muzyki, które można było poczuć (dosłownie) głęboko w sobie. Te dwa koncerty zdecydowanie można zaliczyć do najlepszych klubowych imprez roku nie tylko w Białymstoku, ale też i w Polsce.