Zawsze chętny do zabawy

Rasa z historią

Rasa z historią

Owczarki szetlandzkie (sheltie) pochodzą z brytyjskich Wysp Szetlandzkich. Rasa powstała dzięki kojarzeniu miejscowych psów z psami w typie szpica. Obecny wygląd owczarki zawdzięczają domieszce miniaturowych spanieli, szpiców i krzyżówce z długowłosym owczarkiem szkockim collie, ze względu na jego urodę i cechy psychiczne. W 1905 roku szetlandy pojawiły się w Szkocji, a w 1908 roku powstał pierwszy klub tej rasy. W 1914 roku rasa została oficjalnie uznana przez Brytyjski Kennel Club.

Oto, aby mieć psa w domu ja i moja siostra walczyłyśmy z rodzicami bardzo długo - wspomina Anna Szulc, która razem z siostrą Krystyną prowadzi hodowlę psów Vesca Montana w Grodzisku Mazowieckim. - Opiekowałyśmy się pupilem naszych sąsiadów - owczarkiem szkockim collie i to właśnie o takim psie marzyłyśmy.

Collie był jednak psem za dużym, dlatego siostry szukały mniejszej rasy. I tak trafiły na owczarka szetlandzkiego - psa, który zachowaniem i wyglądem przypomina collie, ale jest od niego znacznie mniejszy.

- Pierwszy szetland trafił do nas pod koniec lat 80. - mówi Anna Szulc. - A nasza przygoda z nimi trwa do dzisiaj.
Owczarki szetlandzkie to psy bardzo wesołe i z dużym temperamentem. Nie wykazują jakichkolwiek oznak agresji, są miłe i łagodne. Zawsze są chętne do zabawy, szybko się uczą - to psy bardzo inteligentne.

- Jednak nauka szeltie nie może mieć formy tresury czy ostrego szkolenia - mówi hodowczyni. - Są to psy, które bardzo nie lubią krzyku i ostrego traktowania. Najlepsze efekty osiągniemy ucząc naszego pupila przez zabawę. Trzeba przy tym wykazać się cierpliwością i doświadczeniem, nagradzać i chwalić za dobrze wykonane zadanie.

Szetlandy doskonale nadają się do uprawiania psich sportów, takich jak agility i frisbee - są bardzo sprawne, dzięki czemu w swoich klasach odnoszą liczne sukcesy, uzyskując doskonałe lokaty.
- Są to pieski żywe i pełne energii - mówi Anna Szulc. - Nie wymagają jednak godzinnych, bardzo intensywnych spacerów. Powinniśmy zapewnić im możliwość dużej ilości ruchu w ciągu całego dnia.
Sheltie dobrze czują się w domach z ogrodem, w których mogą bez ograniczeń korzystać z przebywania na świeżym powietrzu. Nie jest to jednak rasa, którą możemy zamknąć w kojcu - pies wymaga socjalizacji, poznania świata zewnętrznego i - co najważniejsze - bliskiego kontaktu z człowiekiem.
- W ogrodzie szetland może spędzić cały dzień, od czasu do czasu zaglądając do domu i sprawdzając, co się dzieje u domowników - wyjaśnia pani Anna. - Na noc powinien być natomiast zabrany do domu, bo jest to pies bardzo ceniący sobie bliskość z człowiekiem.

Jeżeli chodzi o przywiązanie sheltie do właściciela, to jest ono uzależnione od tego, jakie są między nimi stosunki, jak pies jest traktowany i czy jest to osoba, która rzeczywiście poświęca mu dużo czasu i dobrze się nim zajmuje.

- Jeżeli wszyscy domownicy na równi się nim opiekują, szybko staje się psem rodzinnym, który chętnie towarzyszy im w każdej czynności - mówi Anna Szulc.
Owczarek szetlandzki to pies pasterski, który pracuje głosem. Jest czujny, reaguje gdy coś się wokół dzieje i informuje o tym szczekaniem. Z zasady jest nieufny w stosunku do obcych osób i ostrożny w kontaktach z nimi, ale nie tchórzliwy.

Lubi zabawę z dziećmi, często jest wykorzystywany w dogoterapii.
- Trzeba jednak uważać, jak dziecko psa traktuje - mówi Anna Szulc. - Bo chociaż nie okaże złości i nie pokaże zębów, to ciągnięty za ogon szczęśliwy nie będzie.

Instynkt psa zaganiającego okazuje goniąc za wszystkim, co się porusza - za ptakiem w ogrodzie, uciekającym kotem, biegnącym człowiekiem, rowerzystą czy jadącym autem. Dlatego trzeba uważać, by szetland niepostrzeżenie nie wybiegł na ulicę, bo może skończyć się to dla niego tragicznie.
Żywienie szetlandów może być oparte na suchej karmie dobrej jakości. W okresie szybkiego wzrostu szczeniąt trzeba uzupełniać ich dietę w wapń, którego braki mogą objawiać się sterczącymi i na zmianę oklapniętymi uszami - stąd często spotykamy sheltie z obciążnikami na uszach.
Jeżeli chodzi o pielęgnację sierści - największą uwagę powinniśmy zwrócić na okolice uszu, pachwin i ogona, gdzie może się ona kołtunić i filcować.