Zawód pilot. Do tego trzeba mieć powołanie

Był najstarszy z nas, urodził się w 1942 r. Mieszkaliśmy w Dojlidach Górnych. Wtedy to była jeszcze wieś pod Białymstokiem. Mieliśmy blisko na Krywlany, więc Janusz bardzo często tam przebywał, by obserwować skoki spadochroniarzy i loty szybowników. Ciągnęło go do lotów. Bywało wstawał o czwartej rano, wsiadał na rower i jechał na lotnisko. On wręcz żył w chmurach. Nie mówił o niczym innym jak tylko o lataniu - podkreśla Hieronim Rybołowicz.

Ta pasja przerodziła się w gorliwą naukę. Wkrótce to jego loty podziwiali koledzy ze szkoły. Janusz postanowił zostać lotnikiem. I dopiął swego. Przeszedł szkolenie podstawowe spadochronowe i szybowcowe. Po maturze w Technikum Wodno-Melioracyjnym złożył podanie do OSL w Dęblinie, Szkoły Podchorążych Lotnictwa, popularnej Szkoły Orląt. Zaliczył LPW (Lotnicze Przysposobienie Wojskowe) 1. i 2. stopnia na szybowcach i samolotach.

W 1962 r. zostaje przyjęty do OSL i zakłada wymarzony mundur podchorążego lotnictwa. Zachowała się kartka pocztowa z 8 października 1962 r. Wysłana z Przasnysza - pokazuje Hieronim Rybołowicz. "Kochani Rodzice. Z przepustki wróciłem szczęśliwie. Nikt nie wiedział o tym, że się spóźniłem. Teraz dużo latamy. Jutro chyba polecę samodzielnie kręcić akrobację. Kupcie Skrzydlatą Polskę z tego tygodnia. Jest tam coś ciekawego. Przesyłam pozdrowienia całej rodzinie".

Naukę kończy w 1965 roku i wiąże się z lotnictwem na stałe, rozpoczyna zawodową karierę oficera - pilota.
Pełnił służbę na lotniskach Orneta, Sochaczew, Modlin, Goleniów. Wykonywał z Goleniowa m.in. loty zwiadowcze nad kraje należące do NATO, latał nad Danią, Niemcami.

Rzadko przyjeżdżał do domu, gdzieś tak raz na pół roku. Nie miał czasu, rozumieliśmy to. Ale jak już się pojawiał, to było święto, szczególnie się cieszyła mama, był jej oczkiem w głowie. Opowiadał o swoich lotach, podziwialiśmy go, byliśmy z niego bardzo dumni. Miał wszystkie odznaczenia spadochroniarskie, szybowcowe, taki prawdziwy lotnik, z powołania.

Janusz kilkakrotnie odwiedzał swoje rodzinne strony w dość nietypowy sposób. Łamiąc przepisy lotnicze i dyscyplinę wojskową, pojawiał się niespodziewanie samolotem odrzutowym na małej wysokości nad swoim domem - wspomina Mirosław Nikiciuk w Biuletynie Klubu Seniorów.

Mieszkał w Goleniowie, ale z dawnymi kolegami utrzymywał ścisłe kontakty. W 1985 r. na pokazach lotniczych z okazji Święta Lotnictwa, zorganizowanych na Krywlanach przez Aeroklub Białostocki, wziął udział jako wychowanek w efektownym popisie akrobacji na myśliwskim odrzutowcu.

Karierę przerywa nagły wypadek. Pod koniec lat 80. podczas lotu na samolocie MiG-21 zdarzyła się awaria silnika. Jak pisze Mirosław Nikiciuk, Janusz Rybołowicz otrzymał rozkaz opuszczenia samolotu i użycia katapulty. Przy katapultowaniu się postąpił niezgodnie z obowiązującą instrukcją dla tego typu samolotu - dostał poważnych urazów fizycznych - przez dwa lata był zawieszony w lotach, potem został przeniesiony do rezerwy i otrzymał rentę.

Niestety choroba nie pozwoliła mu cieszyć się spokojnym życiem. Miał raka płuc. Zmarł 16 stycznia 2008 r.

- Do końca jednak trzymał się bardzo dzielnie. Nie załamał się. Zadziwiał mnie - wspomina Hieronim Rybołowicz. - Byłem parę dni przed śmiercią u niego, bardzo źle się czuł, jego żona zadzwoniła po pogotowie. Przyjechał lekarz, popatrzył i powiedział: Jemu szpital niepotrzebny, jemu potrzebne ostatnie namaszczenie olejami świętymi. Przy nim! A na to Janusz odpowiedział: Olej to ja mam w lodówce. Wiedział, że nie wyjdzie z choroby, był tego świadom, a mimo to, to on nas podtrzymywał na duchu.