Wojciech Karpiński – Odnaleźć się lub zgubić

I jak głosi tytuł zbioru – jedni w tych opowiadaniach odnajdą się, inni nie. Jak w życiu. Wojciech Karpiński, rocznik 1956, umiejętnie przeplata fikcyjne historie okruchami prawdy, autentycznych wspomnień, próbuje też różnych konstrukcji, lecz z reguły pisze je stawiając się w roli podmiotu, może nieco inaczej traktując „Historie amerykańskie”. To zakończenie książki będące zbiorem opowieści o Polakach na emigracji w Stanach Zjednoczonych. Pracujących i żyjących za oceanem, ale tak samo samotnych jak w centrum Białegostoku. Bo zdaje się, przemijanie i nieuchronna samotność są głównymi tematami z jakimi mierzy się Wojciech Karpiński.

Rozpoetyzowany opowiada o „Julii”, spotkaniu z chorą psychicznie nauczycielką i wielbicielką Gałczyńskiego. Siebie obsadza w roli będącej chyba trochę niespełnionym marzeniem, czyli redaktora wydawnictwa. Do tej postaci będzie powracał, a samo opowiadanie „Julia” stanie się fikcyjnym zaczynem tekstu „Kartka” o niezwykłym zwrocie w losie niepełnosprawnej dziewczyny z sąsiedztwa. Któż bowiem nie lubi historii z happy endem. Raz fantazja i wyobraźnia są po stronie autora, czasem jakby wymykają się kontroli zmierzając, a to w stronę melodramatu, a to sztampowych rozwiązań, ale przecież lubimy to, co znamy…

Sam Karpiński w opowiadaniu „Róże” zawierającym zresztą w sobie jeszcze jedno opowiadanie, nota bene osadzone w Białymstoku, w finale nieco zdradza swój przepis na prozę:

Wspomnienia są zaczerpnięte z niedoskonałej pamięci ludzi, o których wspomniałem. A pamięć, jak to pamięć, zarejestrowała zdarzenia według bliżej nam nieznanych kryteriów. Czy mogły zatrzeć się granice między rzeczywistością a fikcją? Oczywiście. Czy wszystko, co zostało opowiedziane, mogło się wydarzyć naprawdę? Też możliwe.

Zatem dajmy Wojciechowi Karpińskiemu szansę opowiadania swoich historii. Chyba właśnie po to też jest Fundacja Sąsiedzi, by wydawać takich właśnie, pełnych pisarskiej pasji naszych sąsiadów.

Czytaj też: Wygoda. Była taka dzielnica, był taki dom. Wojciech Karpiński opisał barwne dzieciństwo w książce "W ogrodach snów"