Uciekła z miasta

Miasto Kobiet: Jak Pani trafiła na wieś?

Joanna Jakubiuk, nowo wybrana sołtys wsi Kożyno i Stupniki: Jestem "uciekinierką" z miasta. Jak wiele osób współcześnie, zostawiłam swoje dawne, miejskie życie, i przeniosłam się na wieś. W dzisiejszych czasach odległości już nie stanowią takiego problemu, jak niegdyś. Nie zrywając kontaktów z miastem i przyjaciółmi, można zamieszkać na wsi, gdzie życie ma inną jakość.

Czym jest ta jakość?

- Czas na wsi płynie inaczej. Rytm życia wyznaczają pory roku, a nie telewizja. Wieś ma swój zapach i smak, który właśnie teraz zamykam szczelnie w słoiki i weki. Suszone owoce, warzywa, marynaty, wędzonki - one składają się na ten zapach i smak. Nauczyłam się, że ziemia i praca na niej uczą pokory. Hierarchizuje to wartości, chociaż nie zawsze da się to zmierzyć zyskiem.

Przyszła jesień. Jak teraz kobiety spędzają czas na wsi ?

- Wybierają warzywa. Trzeba je przetworzyć. Zrobić marynaty. Wyjąć pestki z dyni i wysuszyć je. Żal, że teraz na wsiach kobiety nie spotykają się ze sobą tak często, jak to miało miejsce kiedyś. Dawniej o tej porze roku odbywało się darcie pierza. Była to okazja do długich rozmów o życiu. Opowiadano sobie różne historie i snuto plany na przyszłość.

- Może jeszcze w niektórych miejscach ten zwyczaj się zachował. Jest to jednak coraz rzadsze zjawisko, ponieważ, niestety, wieś coraz bardziej upodabnia się do miasta. Ludzie nie spędzają już w związku z tym zbyt wiele czasu razem. Mieszkańcy wsi zaczynają się coraz bardziej izolować od siebie: "Moje podwórko, mój dom". Coraz częściej rozmawia się jedynie "u płota". Coraz trudniej komuś obcemu wejść w środowisko mieszkańców wsi. W związku z tym ci, którzy postanawiają się przenieść z miasta na wieś - a jest to coraz częstsze - napotykają na duże trudności. Mnie się akurat udało.

Nawet jesień - nostalgiczna atmosfera, coraz dłuższe wieczory i zamglone poranki - nie sprzyja większemu otwarciu się na drugiego człowieka?

- Przeprowadziłam się na taką wieś, gdzie pewne zwyczaje jeszcze przetrwały. U nas ludzie spotykają się ze sobą często. Może nie przy darciu pierza, ale są to takie rozmowy, które pozwalają zapełnić wieczorny czas, którego z każdym dniem jest coraz więcej. Gospodynie wymieniają się różnymi przetworami, dzielą się przepisami. Więc ja, przybywając na taką wieś, miałam dużo szczęścia. Niebawem będzie Boże Narodzenie, a w związku z tym tradycyjne śpiewanie kolęd. Kobiety zaczną się częściej spotykać.

A Pani czym się zajmuje teraz na swoim gospodarstwie?

- Jak większość wiejskich kobiet, wybieram plony z ziemi. Zbieram to, co zasiałam wiosną i przez cały rok pielęgnowałam. Robię przetwory. Oczywiście, uczę się dużo od moich sąsiadek. Poznaję miejscowe tradycje kulinarne, tutejsze przepisy.

Dziękuję za rozmowę.