Ślesicki oś swojej historii opiera o datę 2 kwietnia 2005 roku, kiedy umierał Jan Paweł II. W tle wydarzeń jest gdzieś cały tydzień po śmierci papieża. I to wszystko.
Bo moim zdaniem Ślesicki w swoim dość wątpliwymi nićmi zszytym filmie portretuje Polskę. Tę z 2005 roku i tę z 2011. Brudną, ohydną, pijaną i bardzo biedną. Realnie i jeszcze bardziej moralnie.
W tym filmie wszyscy są umoczeni. Rewelacyjny Krzysztof Stroiński, jako reżyser-alkoholik, dorabia sobie robiąc seriale. Opuszczają go coraz młodsze kochanki i bez wahania sięga po młodą mężatkę - nauczycielkę angielskiego. Ale, że 60-letni aktor jest po prostu świetny, trudno mu nie towarzyszyć. Łzy leją się strumieniami w kiczowatej scenie rozstania na lotnisku z olśniewająco piękną Agnieszka Grochowską. Urodziwa aktorka jest chyba polską "girl next door". Chyba każdy chciałby mieć taką sąsiadkę.
fantastycznie rozegrana jest scena spotkania Stroińskiego z Lindą. Dwaj podstarzali plejboje świetnie się dogadują i chyba... lubią. Bo każdy z nich ma dużo za uszami?
Tak, Polska w tym filmie nie jest piękna. Baba ze skarbówki poniża skromnego petenta, pielęgniarki wulgarnie żartują sobie ze sparaliżowanego chorego, ludzie umierają w samotności w świetle mrugającej świetlówki i towarzystwie popękanych kafelków. Lekarz nie chce leczyć 80-letniej matki psychopatycznego mordercy, bo jest za stara. A jeśli już - to za łapówkę.
Paweł Królikowski jako były więzień z czułością opiekuje się rewelacyjnym Marcinem Walewskim. Kłusuje, bo nie chce zabijać ludzi. A chłopak, który widzi policjanta dającego się przekupić słoikiem bimbru i wieś, która za 50 złotych goni za koniem, dopóki zwierzę nie połamie nóg mówi, że on woli zabijać ludzi niż z ojcem traktować ryby prądem.
To film o podłej nauczycielce, która potrafi zbesztać chłopaka wychowywanego przez samotnego ojca za brak nowych butów i o zawistnych sąsiadach, którzy doniosą na sąsiada, za to że ten ma coś więcej niż oni. Taka była Polska, kiedy w tydzień po śmierci papieża gasiła na trzy minuty światło i taka jest dziś.
I gdyby nie kiczowate obrazki z białym koniem, czy piszczący spaniel w schronisku albo ostatnia próba umierającego w szpitalu człowieka kontaktu z kimkolwiek w stylu obrazu Michała Anioła film byłby dużo lepszy. Ale i tak - polscy aktorzy i aktorki sa naprawdę świetni i warto ich podziwiać. Zwyczajnie na to zasługują.
Czytaj e-wydanie »Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
